Goed, waar waren we gebleven? We zouden om 8u in de ochtend worden opgepikt bij ons hotel in Hanoi voor een tweedaagse trip naar Halong Bay. Nog in een Midden-Amerika modus, hadden we juist een ontbijtje besteld - die bus zou toch pas op z'n vroegst om 8.30u voorrijden - toen om 8.02u de de jongen van het boekingskantoor verhit de lobby kwam binnenstormen. Afijn, stroperige pancakes in de rugzak gepropt en de bus in. Zo gaat dat hier dus, even omschakelen.

Dat de Vietnamezen in alles stipt en punctueel zijn, werd niet veel later op de boot wel duidelijk. Elke minuut van de dag was namelijk zorgvuldig ingepland. Diner startte om 19.25u en dan dus geen vijf minuten later. Wij waren uiteraard weer de traagsten op die boot, want bij alle activiteiten stonden we nog rustig onze tanden te poetsen als er weer op de deur werd geklopt; 'Mister and miss, do you come for dinner on the upper deck now?' Chagrijnig kon je er nauwelijks van worden, want ze zeiden alles met een big smile en bogen vervolgens beleefd hun hoofd. Tja, dan kun je natuurlijk alleen maar braaf luisteren en vriendelijk terugknikken. Overigens bepaalde de tourguide ook voor ons wat de meest geschikte fotomomenten waren. En daarbij was tegenspreken zinloos. Die conversaties verliepen over het algemeen als volgt; 'Miss, you walk there, look at the big fish in the sea and make picture.' 'But I don't want a picture of that fish.' 'Nooo miss, nooo, you walk and take picture of the fish.' 'Euh, okay, I'll take a picture of the fish.' Flits.

Zo strak als ze hun dagelijkse leven dus klaarblijkelijk inplannen, zo'n puinhoop is het in 't verkeer. Vorige keer schreven we al iets over de chaos in de stad, maar ook op de snelwegen lijken er nauwelijks regels te zijn. Zo ontdekten we tijdens de 3u durende rit naar de haven van Halong Bay. Auto's, bussen en vrachtwagens slingeren vrolijk over de weg en negeren daarbij de strepen tussen de rijbanen volledig. Brommers en scooters rijden daar doodgemoedereerd tussendoor, meestal helemaal volgeladen met spullen. Werkelijk alles wordt hier per brommer vervoerd. Kippen, stereo-installaties, eieren, bezems; je kunt het zo gek niet bedenken of ze binden het achterop. Zelfs baby's worden gewoon op de arm meegenomen. En ondertussen toeteren ze er uiteraard allemaal lustig op los of voeren ze levendige telefoongesprekken met veel wijdse armgebaren. Maar gek genoeg werkt het wel, want ongelukken gebeuren er nauwelijks.

Vlak voor de middag arriveerden we in de haven van Halong. Onze boot, de Dragon Pearl, bleek een plaatje en zou zeker niet misstaan in een Pirates of the Caribbean film. Ook onze cabin was wonderschoon, met kersenhouten muren en plafond, goudkleurige gordijnen en zelfs een compleet uitgeruste badkamer. Nice! Je kunt overigens met elk budget een trip naar Halong Bay boeken, maar je krijgt waar je voor betaalt. Zo kan het dus bijvoorbeeld gebeuren dat een boot overboekt is en je geen eigen kamer hebt of dat een bejaard echtpaar tussen de groep feestende, stomdronken tieners belandt. Onze organisatie Indochina Junk (wat een beetje voorwerk in Nederland al niet kan doen) was te gek en vaart bovendien een andere route dan de meeste schepen. En dat is weer bevorderlijk voor het uitzicht; niets dan de eindeloze zee, waaruit duizenden majestueuze rotsformaties omhoog rijzen, in plaats van een baai gevuld met toeristenboten.

Behalve genieten van dit bijzondere stukje zee - dat met name in de vroege ochtend, als er nog een waas van mist om de rotsen hangt, een bijna mystieke uitstraling heeft - hebben we weer belachelijk lekker gegeten, door een grot gewandeld (die bij nadere inspectie netjes bleek te zijn bijgewerkt met spachtelpoets. Je moet toch wat om die veeleisende buitenlanders te pleasen, niet?) en een floating village bezocht. Dat laatste was een ervaring op zich; in Halong Bay wonen honderden mensen in piepkleine huisjes, die op vlotten in het water zijn gebouwd. Ze zijn met elkaar verbonden door horizontale palen en vormen zo meerdere dorpjes. Heel bijzonder.

Inmiddels zijn we weer terug in Hanoi. Zojuist hebben we een vlucht (business class, whoehoe) geboekt naar Hue, dat bijna 700 km zuiderlijker ligt. Deze stad schijnt een totaal andere vibe te hebben dan Hanoi en daar zijn we stiekem ook wel aan toe. Want echt relaxed word je hier met al die herrie natuurlijk niet.

We wensen jullie allemaal een hele gezellige (witte?) kerst! Tot over een paar dagen.