We hebben ons reistempo een beetje opgeschroefd en zijn alweer onderweg naar Hoi An. Geen touringcar met airco zoals wij gewend zijn, maar een slaapbus en dat midden op de dag. Bij de ingang hebben we een plastic tasje gekregen, waar we onze schoenen in moesten doen en liggen/hangen nu in een wel erg vreemde positie in onze slaapstoelen. Arjan heeft de kleinste weten te bemachtigen en dat terwijl hij toch echt met voorsprong de langste benen heeft. Hij zit nu dan ook in een benarde positie (en kijkt bijpassend angstig) met zijn laptop op schoot te werken. Maar ach, we zijn weer onderweg en daar gaat het tenslotte om. Bovendien betalen we omgerekend een eurootje of 5 voor deze lange rit, dus who cares?

Met een beetje weemoed hebben we Hue achter ons gelaten. Wat een gemoedelijk stadje en wat een lieve mensen. Het klopt wat ze zeggen; Hue is totaal anders dan Hanoi. Al hebben we waarschijnlijk ook geluk gehad, want veel reizigers slaan Hue over of blijven er maar heel kort, vanwege de overvloedige regenval. We hadden onze regenjassen daarom al in de aanslag, maar we hebben louter zon gehad, sinds het moment dat we het vliegtuig uitstapten.

Vanaf het vliegveld hebben we een taxibus naar het centrum genomen en werden tot onze verbazing tot voor de deur van het hotel gebracht (in Hanoi werden we op een centraal punt met z'n allen gewoon de bus uitgedirigeerd, dus dit was wel even anders). Via Agoda.nl hadden we last minute een hotelkamer geboekt voor 20 euro per nacht, dus echt hoge verwachtingen hadden we niet. Groot was dan ook onze verbazing toen we de blinkende lobby van Mondial Hue binnenstapten. Onze tassen werden op een karretje gezet, we kregen een welkomstdrankje in onze handen geduwd en achter de check-in balie stonden drie meisjes ons glimlachend en knikkend op te wachten. Toen we onze kamerdeur openden, waren we helemaal met stomheid geslagen. Wat een overdaad en wat een luxe. Normaal slapen we liever in kleine boutique hotelletjes, maar dit was wel erg relaxed voor een paar daagjes.

De sfeer in Hue is dus helemaal anders dan in Hanoi. Het is een vredig stadje, met brede lanen, groene parken en meren. De mensen zijn ook veel vriendelijker. Kinderen rennen de straat op als je voorbijkomt, roepen 'Hellooooo' en zwaaien je na totdat ze je niet meer kunnen zien. Heel schattig. En je merkt dat je die vibe snel overneemt. Hanoi was een must see, dat hadden we voor geen goud willen missen, maar pas in Hue zijn we weer echt in onze relaxte reismood gekomen.

Omdat we slechts anderhalve dag de tijd hadden om Hue en omgeving te zien, zijn we gisteren per scooter het achterland ingetrokken. Al na tien minuten namen we een verkeerde afslag, reden een godsverlaten gehucht binnen en wilden juist omkeren, toen we een oud mannetje zagen dat van een afstandje heel driftig naar boven stond te wijzen. Hoewel we niet precies wisten wat hij bedoelde, besloten we alsnog onze weg te vervolgen. Dat bleek de beste beslissing ooit. We passeerden enkele kleurrijke pagodes in open grasvelden, dachten dat dit was wat hij bedoelde en zagen toen plotseling, verscholen achter een rij bomen een sprookjesachtige tempel opdoemen. We zijn afgestapt en hebben de scooter tegen een boom geparkeerd. Op slot hoefden we 'm niet te zetten, want voor 5 eurocent konden we 'm 'in de gaten laten houden' door een groepje vrouwen, die wierrookstokjes bij de ingang van de tempel verkochten en dus blijkbaar tevens een provisorische fietsen- en scooterstalling runden. Heel commercieel, die Vietnamese dametjes.

De tempel bleek een opleidingsinstituut voor boeddhisten en was omgeven door weelderige loofbomen, trappen, binnentuinen en riviertjes. De geur van wierrook hing in de lucht en een serene rust was overal voelbaar. Er zijn geen woorden om te omschrijven hoe bijzonder het was om hier rond te lopen. En ook foto's kunnen de schoonheid van deze omgeving nooit overbrengen. Je kunt alleen maar hopen dat dit plekje zo ongerept en onontdekt mag blijven, want het zou eeuwig zonde zijn als hier over vijf jaar elke dag busladingen toeristen komen voorrijden. Al is dat natuurlijk wel big business voor de dames van de fiets- en scooterstalling.

We vervolgden onze weg richting de tombe van Keizer Tu Duc, die volgens de geschiedenisboeken een tamelijk interessant leven leidde. Zijn nabijgelegen landgoed was al even boeiend met imposante paviljoens, tuinhuizen, tempels en riviertjes vol lotussen en waterlelies. Naar verluidt schreef de romantische ziel hier maar liefst 4000 gedichten, mediteerde en viste hij elke dag en vond hij zelfs nog genoeg tijd voor zijn - hou je vast - 104 vrouwen. Ook hier hebben we weer vol bewondering rondgelopen. Hoeveel moois kun je eigenlijk zien op een dag?

De middag was al bijna ten einde, toen we in the middle of nowhere een klein eettentje tegenkwamen. Pas toen beseften we dat we sinds het ontbijt helemaal niets meer hadden gegeten en eigenlijk stiekem gigantische honger hadden. De eigenaresse vond dat we haar befaamde noedelsoep toch echt moesten proberen en dat deden we dus ook, maar kon dat eigenlijk wel? Zo ver van de bewoonde wereld wordt vrijwel alles nog met leidingwater bereid en als er iets is wat je moet zien te vermijden als buitenlander, is het dat wel. Bij elke hap die ik nam, zag ik dan ook horrorscenario's opdoemen van ons vier uur lang in een bus met buikgriep. Dat was geen mooi plaatje, kan ik vertellen, dus ik besloot na tien happen dat het genoeg was. Living on the edge is een ding, maar dit, beter van niet... Wijze beslissing, giga schuldgevoel. Want het schattige soepmevrouwtje keek vreselijk verdrietig toen we haar lekkere maaltijd lieten staan. Gelukkig maakte onze 50% fooi veel goed en werden op de valreep alle inwoners van het gehucht opgetrommeld om ons uit te zwaaien. Byeeeee!

En nu zijn we dus (vooralsnog zonder voedselvergiftiging) op weg naar Hoi An. Leuk! Dag allemaal, we melden ons snel weer.