Arjan, Annelie en Hoi An, dat was liefde op het eerste gezicht. Al een paar minuten nadat we onze slaapbus lichtelijk verkreukeld waren uitgestruikeld, wisten we dat we hier langer wilden blijven dan de anderhalve dag die we hadden ingepland. We zijn daarom linea recta een reisbureautje binnengelopen om onze, in Hanoi geboekte treintickets naar Nha Trang in te wisselen. Dat is geen enkel probleem hier, zo bleek maar weer. We betaalden een paar euro bemiddelingskosten en tien minuten later stonden we buiten met onze nieuwe treinkaartjes.

Hoi An lijkt wel een beetje op Antigua in Guatemala, met smalle straten, koloniale huisjes en talrijke barretjes en gezellige eettentjes. We hebben ons laten vertellen dat de inwoners van dit dorpje, sinds het in 1999 door UNESCO werd aangewezen als werelderfgoed, 85% van hun inkomsten uit het toerisme halen en dat geloven we direct. Je struikelt hier werkelijk over de vakantiegangers en dan voornamelijk Canadezen en Amerikanen. Ons hotel An Huy is overigens al even schattig als de rest van het dorpje. Het is gevestigd in een sfeervol koloniaal huisje met een terras aan de voorzijde en telt slechts 14 kamers.

Ondertussen hebben we ons hier de afgelopen dagen uitstekend vermaakt. De eerste ochtend hebben we een brommer gehuurd en zijn naar de Chamruïnes van My Son (opgravingen uit de late 4de eeuw) gereden, op ongeveer 50 km van Hoi An in een verlaten groene vallei. Arjan is inmiddels helemaal ingeburgerd en toetert er zoals het een echte Vietnamees betaamt lustig op los. Iemand inhalen? Tuuuuuuttt. Een tegemoedkomende vrachtwagen? Tuutttuuuuuuttt. Overstekende fietsers een kilometer verderop? Just to be sure: Tuuuuuhhuutt. En ondertussen blijft hij stoïcijns voor zich uit kijken, helemaal zoals het hoort.

En dan het eten. We hadden niet gedacht dat het nog lekkerder kon worden dan afgelopen week, maar jawel hoor. De eerste avond kwamen we op het terras terecht van Morning Glory Street Food Restaurant, waar we de beste curry ooit hebben gegeten. Ik heb er in mijn leven al veel gemaakt en geproefd, maar oh my boeddha, wat was dit lekker.

Morning Glory geeft ook dagelijks kookcursussen en dat moest ik natuurlijk meemaken. Gisteren hebben we dan ook kookles gehad van de enige echte Miss Vy, de befaamde eigenaresse van het restaurant. Met twintig ijverige medestudenten bezochten we in de ochtend de plaatselijke markt, waar we uitleg kregen over het gebruik van Vietnamese groenten en kruiden. Daarna mochten we zelf aan de slag. Miss Vy leerde ons diverse authentieke gerechten maken, zoals een crispy pancake met dipsaus, banana flower salad en kip met lime en citroengras. Zelfs Arjan werd er enthousiast van, en dat terwijl hij koken normaal totaal niet boeiend vindt. Uiteraard mochten we al onze zelfgemaakte gerechten na afloop ook proeven. Delicious! Met een volle maag en de recepten in m'n achterzak heb ik de rest van de middag gelukzalig door de stad geslenterd. Beter dan dit kan het niet worden.

Overigens is Hoi An niet alleen bekend vanwege de unieke, traditionele architectuur, maar ook dankzij de vele kleermakerswinkels, die binnen een dag maatkleding kunnen afleveren. Ik had hier veel over gelezen en gehoord, maar ik kon me geen voorstelling maken van hoe dat er in praktijk uit zou zien. Eigenlijk ging ik er vanuit dat we een paar kleine, hopeloos ouderwetse naaiateliers zouden treffen, maar in plaats daarvan liepen we de ene na de andere trendy kledingzaak voorbij. Waar de etalagepoppen in sample-kleding regelrecht uit de Amerikaanse Vogue leken te zijn weggelopen. Ik kon mezelf wel voor mij hoofd slaan, want waarom heb ik mijn ruzak in godsnaam zo vol gepropt? Er was hoogstens nog ruimte voor een paar slippers, dus die heb ik me dan maar laten aanmeten. Ook leuk. Want ja, zelfs schoenen worden hier op maat voor je gemaakt en kosten bijna niets.

Na twee weken reizen door dit veelzijdige land, hebben we ons een beetje een beeld kunnen vormen van de Vietnamese mensen. Allereerst zijn het vreselijk harde werkers (12 uur per dag, 7 dagen per week vinden ze heel normaal). Verder zijn ze dol op karaoke en badminton en eten ze allemaal aan piepkleine peutertafeltjes, op al even minuscule krukjes. Modieus zijn ze ook, want de mondkapjes die ze dragen vanwege de uitlaatgassen zijn in alle kleuren en stijlen verkrijgbaar. Zelfs in de prints van Burberry en Louis Vuitton. Hartstikke fake natuurlijk, maar dan nog. En tenslotte lopen ze, als ze dan een keertje niet hoeven te werken, het liefst de hele dag in hun pyjama buiten op straat rond. Geniaal, toch? Dat gaan wij thuis ook voortaan doen.

Wij gaan nu snel onze spullen inpakken en dan per taxi (à 7 euro) naar het station van Danang, een stadje 40 km ten noorden van hier, alwaar we de trein nemen naar de kustplaats Nha Trang. Ruim 11 uur op een harde bank in een rammelende boemeltrein. Whoehoee, we hebben er zin in.