Happy New Year allemaal! Hopelijk zijn jullie 2011 begonnen met een goed feestje. Wij hebben het in Vietnamese stijl gevierd, zes uur eerder dan jullie. Dat was wel gek, want het voelde door het tijdverschil toch een beetje alsof we op een generale repetitie stonden. Heel toevallig (of juist niet) werd ik gisteren om 5.57u in de ochtend wakker, dus heb ik het Nederlandse nieuwjaar toch nog enigszins meegemaakt.

We namen dus een paar dagen geleden een krakkemikkige boemeltrein van het lieflijke Hoi An naar dé badplaats van Vietnam; Nha Trang. Van waaruit we een drie daagse tour door de Central Highlands zouden gaan maken met de Easyriders; motorrijders waarmee je een deel van je reisroute via de binnenlanden kunt afleggen.

Die reis naar Nha Trang was wel even een beproeving. Van de buitenkant zag onze trein er eigenlijk nog best aardig uit, - we keken elkaar al goedkeurend aan - de binnenkant was helaas een heel ander verhaal. Onze coupé stamde uit, pak 'em beet 1947 en was waarschijnlijk ook in dat decennium voor het laatst schoongemaakt. De stoelen zaten vol vlekken en de vloer lag bezaaid met lege flesjes, etensresten en gescheurde kranten. Tot overmaat van ramp kwam er om de haverklap een karretje volgeladen met gefrituurde kippen, verbrande hamburgers en plakkerige rijst voorbij, waardoor er binnen no time een dampende, misselijkmakende eetwalm in het treinstel hing. Om daar dan tien uur lang tussen een paar luidruchtige, rochelende, neuspeuterende locals te zitten, dat is geen feest.

Maar... het was 't allemaal waard. Want al de volgende ochtend stapten we bij onze Easyriders Duc en Ty achterop de motor voor, wat later zou blijken de trip of a lifetime. De afgelopen drie dagen hebben we Vietnam leren kennen op een manier die we anders nooit hadden gezien. We reden door dorpjes verscholen in de bergen, aten in authentieke cafeetjes, logeerden bij de M'nong gemeenschapin een minderheidsdorp (‘minority village') en belandden zelfs nog op een Vietnamese bruiloft.

Al in Hoi An hadden we trouwens via de mail contact gezocht met Easyrider Endy, die op diverse reisforums werd aangeraden. Easyriders zijn er in overvloed in Vietnam, maar het is geen vanzelfsprekendheid dat je een goede treft. Die ochtend in Nha Trang belden we Endy in de hoop dat we hem dezelfde dag nog konden ontmoeten. Dat bleek geen enkel probleem; krap tien minuten later stond hij al in de lobby van ons hotel. We bespraken de route, de kosten en maakten kennis met onze twee rijders Duc en Ty en daarmee was de deal beklonken. Onze backpacks werden achterop de motor gebonden en klokslag 10u reden we de stad uit.

Die eerste dag hebben we onder meer een koffieplantage en noedelfabriekje bezocht en eindigden we in het totaal sfeerloze stadje Buon Ma Thuot. Ik gok dat ze hier nog niet veel buitenlanders hebben gezien (logisch ook), want op straat werden we ongegeneerd aangestaard, nagewezen en toe- of uitgelachen, dat laatste was niet helemaal duidelijk.

's Avonds namen Duc en Ty ons, na een verplicht uurtje relaxen in onze gezellige Oostblok-hotelkamer met smoezelige dekens en witte tegelvloer, mee naar hun favoriete restaurant (lees: half overdekte binnenplaats volgebouwd met piepkleine tafeltjes en krukjes), waar we ontdekten dat Vietnamees eten ook heel vies kan zijn. We kregen een eigenaardig geurende pan soep voorgeschoteld, die we aten met oude, afgekloven chopsticks. Brrr... Vriendelijk glimlachend hebben we ons door de maaltijd heen geworsteld, maar hebben later voor de zekerheid toch nog maar een paar rollen koekjes ingeslagen.

De volgende ochtend begon met een trip naar de Dray Sap watervallen, midden in een verlaten natuurpark. De zon scheen, het water was kraakhelder, dus Arjan heeft nog even een verfrissende duik genomen, alvorens we richting Lak Lake gingen, waar de M'nonggemeenschap - een etnische minderheidsgroep -gemoedelijk samenleeft in de natuur. De weg daar naartoe was waanzinnig mooi. We zagen grasvelden die zo helder groen waren dat ze licht leken te geven, koeien, hangbuikzwijnen en varkens die doodgemoedereerd over straat wandelden en kinderen in schooluniform lopend of fietsend, met veel te grote schooltassen op hun rug. Soms kwamen we urenlang niemand tegen, dan weer reden we door dorpjes waar iedereen zwaaide en glimlachte zodra we voorbijreden.

Het minderheidsdorp van de M'nong was weer een verhaal apart. Deze traditionele, etnische groep bestaat uit ongeveer 67.000 mensen, die bijna allemaal in de Hooglanden wonen en zoveel mogelijk één zijn met dieren en de natuur. De avond in dit bijzondere dorpje werd onverwacht gezellig, toen we tijdens het diner in de gemeenschappelijke dorpsschuur de Nederlandse Cecile en Engelsman Paul ontmoetten, die een vijfdaagse motortrip door de Highlands doen met Endy himself. Omdat we allemaal wel even klaar waren met de Easyriders, die nogal 'aanwezig' zijn, was het wel erg lekker om weer even met twee normale, relaxte mensen rond te hangen. We hebben tot een uurtje of 23u zitten borrelen en vertrokken toen naar onze hotelkamer voor de nacht; de longhouse. Dit is een groot, open houten huis op palen, zonder keuken, toileten badkamer. In ons longhouse lagen enkel vier matrassen op de grond en verder was het helemaal leeg (deze huizen worden overigens ‘langer' naarmate de M'nong familie groeit, schijnt). 's Nachts nog doodsangsten uitgestaan toen ik buiten op zoek ging naar een toilet en er plots drie blaffende, gevaarlijk grommende honden voor m'n neus stonden. Ik wist niet hoe snel ik weer terug dat longhouse in moest rennen. Gelukkig was daar Arjan 'Dog Whisperer' Habraken, die koelbloedig naar beneden wandelde, recht voor ze ging staan en ze alledrie indringend bleef aankijken, totdat ze hoogst verbouwereerd stopten met grommen, omdraaiden en stilletjes afdropen. Ha!

Ook de laatste dag met de Easyriders werd er eentje die ons nog lang bijzal blijven. Maar daarover de volgende keer meer. We zijn zojuist aangekomen in de stad Dalat en er moet een heleboel geregeld worden voor de komende dagen. Bustickets naar Ho Chi Minh City, hotelkamer, visum. Dusse.... We gaan er maar weer eens vandoor.