Na een paar internetloze daagjes, zijn we weer online voor Central Highlands, Part 2.

Het werd een kort nachtje bij de M'nonggemeenschap in onze minority village, want om 6.30u in de ochtend ging buiten de stereotoren op vol volume aan, met de moerzoete muziek van Modern Talking op repeat. Niet heel erg back to nature volgens mij, maar alla. Ietwat geïrriteerd opende ik dus de deur van ons longhouse en toen... stond ik plotseling oog in oog met een olifant, die op twee meter afstand, op z'n dooie gemakje door de straat aan het wandelen was. Hoe cool is dat?

Na een heerlijk ontbijtje tussen de hangbuikzwijnen, olifanten en kakelende kippen, hebben we afscheid genomen van Cecile en Paul en zijn we weer achterop de motor gestapt voor ons laatste dagje cruisen door de bergen. Duc was nogal in een haastige bui deze ochtend, dus ons bezoek aan een zijderupskwekerij en de bijbehorende fabriek wilde hij in een paar minuten afraffelen. Dat vonden wij dan weer behoorlijk respectloos richting de mensen die er werkten, dus plotsklaps vonden wij die rupsen mateloos interessant. Arjan kon zelfs à la minuut een hele reeks intelligente vragen bedenken over het groeiproces van de rupsen. Terwijl Duc braaf Arjan's vragen stond te beantwoorden, vond ik het ondertussen vooral fascinerend (en dan echt) dat de eigenaren van de kwekerij hun bed gewoon pal naast die duizenden kronkelende rupsen - in open rieten manden, dus ontsnappen geen probleem - hadden staan. Zoiets verzin je toch niet? Het idee dat die beestjes 's nachts op ontdekkingstocht gaan, in jouw bed?! Ik zou er niet heel gerust op zijn.

Rond de middag was het humeur van onze vriend Duc gelukkig weer behoorlijk opgeklaard, dus na een uitgebreide lunch (inclusief gefrituurde krabbetjes met knapperige schelp, iekk) hadden we alle tijd voor de immense Elephant-watervallen en het al even reusachtige Big Happy Buddha-standbeeld. Dit was meteen ook het einde van onze Easyriders-trip, want aansluitend werden we in het begin van de avond door Duc en Ty afgezet bij ons hotel Du Parc in het stadje Dalat.

Het contrast had niet groter kunnen zijn. Na drie dagen in de natuur, zaten we nu plotsklaps in een soort luxe Oostenrijks berghotel. Raar! Dat vonden waarschijnlijk ook de overige gasten (type 60+, welgesteld en keurig gekleed), want we werden nogal vreemd aangekeken toen we de lobby in kwamen gewandeld met onze modderschoenen en verwilderde touwharen. Maar fijn was het wel, dat keurige hotel van ons. Konden we eindelijk weer even douchen, haren wassen en bijslapen.

Raar is ook Dalat, dat niet voor niets in de volksmond 'Bizarro Vietnam' wordt genoemd. Het is hier door een gematigd klimaattype veel koeler en bloemrijker dan in de rest van Vietnam. Het is ook de stad waar de Vietnamezen het liefst hun huwelijk laten inzegenen, omdat romantiek hier zó serieus wordt genomen dat het bijna kitcherig is. De Franse invloeden (overblijfselen van de lange periode van kolonisatie) zijn verder nog overal zichtbaar; in de architectuur, de chalets die niet zouden misstaan in een Frans skioord en zelfs de radiotoren in het centrum van de stad, die de vorm heeft van de Eiffeltoren (you see; kitch). Oh, en natuurlijk de onvermijdelijke stokbroden en La Vache qui rit-kaasjes, die ook in de rest van het land vreemd afsteken tegen de noedelsoepjes, geurende rijst en verse springrolls.

Wegens tijdgebrek hebben we ons vanmorgen beperkt tot één van de voornaamste bezienswaardigheden van de omgeving, namelijk Crazy House, dat al even curieus is als het dorpje zelf. Het is ontworpen door de Vietnamese architecte Hang Nga, die mensen weer in contact wilde brengen met de natuur. Het huis, dat qua stijl doet denken aan het werk van Antonio Gaudí meets Salvador Dalí, heeft de vorm van een boom, met een wirwar van trappen, gangen en gekke kamertjes. Het was absoluut de moeite waard omrond te lopen in dit maffe, kleurrijke 'Alice In Wonderland'-achtige sprookjesdecor. Zeker omdat je zoiets totaal niet verwacht in een land als dit.

Inmiddels zitten we buiten in de zon (en een koel briesje, zoals het hoort in Dalat) te wachten op de bus waarmee we naar Ho Chi Minh City, het voormalige Saigon, gaan. Hier eindigt ons Vietnam-avontuur, want vanuit HCMC reizen we morgen al door naar Cambodja. We hebben natuurlijk ontzettend veel zin om weer een nieuw land te leren kennen, maar Vietnam is zó bijzonder dat we hier best nog een tijdje hadden willen blijven. De tijd gaat alleen veel te snel voorbij, dus we moeten verder.

Tot snel! Dan dus waarschijnlijk vanuit Cambodja.