En we zijn in Cambodja. In Siem Reap alweer, dus hoog tijd voor een update.

Ons bliksembezoek aan Ho Chi Minh City, het voormalige Saigon in Vietnam, was eigenlijk verrassend leuk. In deze stad rijden zo mogelijk nog meer brommers dan in Hanoi, volgens de Lonely Planet zijn het er 6 miljoen (huh?), en de kunst is om zoveel mogelijk personen per brommer te vervoeren. Vier is heel normaal, maar zes mensen achter en bovenop elkaar gepropt, daar staat ook niemand raar van te kijken. Een taxi nemen is dan ook niet zo'n handig idee, hebben we ontdekt, want het is voor die arme chauffeurs echt godsonmogelijk om de gemiddeld 500 brommers, die voor een kruispunt in rijen van acht staan opgesteld, voorbij te rijden. We zijn dus vanaf het busstation, 's avonds laat, in slowmotion achter een eindeloze sliert brommers naar ons hotel gereden, waar we onze spullen hebben gedropt en meteen de stad in zijn gedoken. We waren wel toe aan een beetje actie namelijk, en daar is HCMC de perfecte plek voor. Want wat een bruisende, trendy stad. Op elke straathoek kom je wel een paar leuke barretjes en restaurants tegen. Het stadsbeeld wordt verder bepaald door chique hotels, hoge kantoorgebouwen, gloednieuwe designershops en filialen van dure labels als Diesel, Ray Ban, DKNY en Dior. We hadden maar al te graag een paar dagen door deze levendige metropool geslenterd (hoewel de luchtvochtigheidsgraad van 85% niet echt bevorderlijk is voor je conditie), maar we moesten weer verder. Dus na een avondje aan de bar hangen en een paar uur rondwandelen, namen we onze laatste bus in Vietnam, op weg naar Phnom Penh, de hoofdstad van Cambodja.

Alle waarschuwingen over de moeizame (en dus tijdrovende) grensovergang tussen Vietnam en Cambodja ten spijt, bij ons liep het gesmeerd. We hadden dit keer zelfs een heuse bus-steward aan boord - en een heleboel toeristen, dat was ook voor het eerst - die onze paspoorten keurig inleverde bij de grens, zodat wij alleen maar braaf met z'n allen in een rijtje door de bewakingspoortjes hoefden te wandelen. Daarna hop allemaal terug de bus in, om 100 meter verder weer uit te stappen bij de Cambodjaanse grensovergang. Waar het verhaal zich voor het gemak nog een keer herhaalde. Easy!

En dan ben je zomaar ineens in Cambodja en zijn er meteen een heleboel dingen anders. De felgroene rijstvelden hebben plaatsgemaakt voor een veel droger landschap. De weilanden zijn dor, maar de waterplassen in de velden staan vol knalroze waterlelies en worden omringd door reusachtige palm- en bananenbomen. De mensen zijn verder een paar tinten donkerder dan in Vietnam, het is hier dan ook een stukje warmer, en eten doen we weer met bestek, in plaats van met stokjes (lukte het na drie weken eindelijk om met die onhandige dingen een bord rijst netjes op te eten, krijg je dit!).

Een ander essentieel verschil is dat het contrast tussen arm en rijk hier enorm is. En daar is de stad Phnom Penh misschien wel het opvallendste voorbeeld van. In de ene straat loop je voorbij een paar grote villa's met permanente bewaking voor de deur, in de volgende kom je bedelaars en straatverkopers, vaak kinderen, tegen. Dat was dus wel even een cultuurschok na Vietnam. En dat werd nog versterkt door de opzichtige Range Rovers, Lexussen en Hummers die je overal door de stad ziet rijden. Wij dachten hier met meer armoede geconfronteerd te worden, maar dat beeld hebben we wel even moeten bijstellen. Op een rare manier.

Ons hotel Frangipani Villa 60s (25 euro per nacht) was helemaal top en dankzij de binnentuin met barretje en terras een oase van rust in deze drukke stad. Elke ochtend maakte de kok hier een ontbijt voor ons klaar, inclusief scrambled eggs en verse jus. Jeuj! We hebben onze tijd in Phnom Penh trouwens ten volle benut. De eerste dag zijn we heel cultureel verantwoord naar het National Museum, het imposante Royal Palace en de Silver Pagoda geweest. Wat inhoudt dat we vooral veel boeddhabeelden, gouden tempels, langgerekte tuinen en pagodes hebben gezien. Ook weer voor het eerst in al die weken een normaal koffietje gedronken (best lekker na al die mierzoete drap met dikke, gecondenseerde melk in Vietnam) bij The Shop. Een klein lunchzaakje met houten tafels en krukjes, waar we elke middag wel even langswandelden voor een verse smoothie, sandwich of salade (ook best lekker na al die rijst en noodles).

De tweede dag hadden we ingeruimd voor een bezoek aan het Tuol Sleng Museum en de Killing Fields. Geen gezellige fieldtrip dus, maar wel belangrijk om met eigen ogen te zien hoe afschuwelijk en mensonterend het regime van de Khmer Rouge-leider Pol Pot eigenlijk was. Het museum is gehuisvest in de voormalige S-21 gevangenis waar mensen werden ondervraagd, gemarteld en vermoord. De Killing Fields is een ogenschijnlijk vredig stukje land, ongeveer 15 km buiten de stad, waar de gevangenen naartoe werden gebracht toen de S-21 gevangenis overvol raakte om meestal nog diezelfde dag op brute wijze om het leven te worden gebracht. Tussen 1975 en 1978 zijn hier 20.000 mensen overleden en behalve een monument ter nagedachtenis aan de slachtoffers zijn de 129 massagraven de zichtbare nalatenschap van deze afschuwelijke periode. Was wel even slikken om dat met eigen ogen te zien.

En nu ziet onze wereld er alweer compleet anders uit. We liggen in Siem Reap op een strandbedje te chillen in de zon. Dat dit alweer onze laatste bestemming is voordat we naar huis gaan, wil ik liever niet weten. Ga dus nog maar even een koele coconut-cocktail bestellen, voordat we naar de beroemde Angkor Wat-tempels gaan. Tot later!