We zitten in het vliegtuig van Bangkok naar huis. Helaas. We hadden dolgraag nog een paar weken of liever maanden willen rondtrekken door het betoverende Azië, maar de werkelijkheid is dat we over negen uur in het koude Nederland landen. Back to reality. Met grofweg 5000 foto's, een loodzwaar boeddhabeeld en een fikse verkoudheid als herinneringen aan een fantastische, overweldigende maand. We hebben weer genoten, we kunnen niet anders zeggen en de keuze om naar Vietnam en Cambodja te gaan, was zonder twijfel de juiste.

Siem Reap was ook de perfecte plek om te eindigen. Want na al die weken in een doldwaas tempo te hebben rondgereisd, was er nu even tijd om adem te halen en zelfs een dag helemaal niets te doen. Ons hotel Frangipani Villa leende zich gelukkig uitstekend voor een onvervalst luiermiddagje. Want dit keer hadden we niet alleen een prima kamer, maar ook een balkon mét uitzicht en een zwembad omringd door houten vlonders, strandstoelen en bananenbomen. Sowieso was Frangipani een geweldig hotel om een paar dagen door te brengen, het is namelijk niet alleen met veel gevoel voor stijl ontworpen, de service was bovendien krankzinnig goed. We konden zelfs elke avond onze kleding laten wassen en strijken, tot groot genoegen van Arjan. Hoe luxe wil je het hebben voor 30 euro per nacht? Onze relaxdag bij Frangipani hebben we dan ook uitermate nuttig besteed met zwemmen, urenlang in een loungestoel hangen, fruitshakes drinken, voor ons uit starenen muziek luisteren. Een beetje jammer dat mijn lichaam juist op deze dag beloot om een voedselvergiftiging in de strijd te gooien, waardoor alles wat ik in m'n mond stopte er ook direct weer uitkwam (ik zal jullie de details besparen). Maar ach, dat mocht de pret niet drukken.

En bovendien voelde ik me de volgende dag weer een stuk beter. Op dus naar de tempels van Angkor Wat, die een paar kilometer buiten Siem Reap liggen. Hoewel iedereen ons verzekerde dat we de vele tempelcomplexen absoluut per tuktuk moesten bekijken, wegens te ver en te warm, vonden wij het op z'n minst een poging waard om op de fiets te stappen (in Cambodja altijd inclusief kek boodschappenmandje). Zoals het echte Nederlanders betaamt.

En dat was een goede beslissing. Want de tempels lagen gewoon op steenworp afstand van Siem Reap, easy dus, en bovendien zie je op deze manierveel meer dan wanneer je jezelf in een tuktuk of auto van de ene naar de andere tempel laat vervoeren. Zo stuitten we de eerste middag op een groep wilde apen in het bos. Toen we dichterbij kwamen, sprong er zelfs een bij Arjan op z'n schouder en ging er bij mij vervolgens gezellig eentje aan m'n jurk hangen. Ook lekker charmant. Ik hoef niet te vertellen welke foto het beste is gelukt; die van Arjan met de aap heel profi in zijn armen, of de mijne. Tsja, oordeel zelf.

Over foto's gesproken, de Angkor tempels zijn zó adembenemend, zó magisch mooi dat we soms vergaten rond te kijken, omdat we simpelweg niet konden stoppen met foto's maken. Het was ook bijna onwerkelijk om hier rond te lopen. Voor degenen die het niet weten; op deze plek is enkele jaren geleden een groot deel van de film Tomb Raider opgenomen. Het gekke is dat het gebied in werkelijkheid nog zoveel ontzagwekkender en surrealistischer is dan de beelden deden vermoeden. De ruim honderd grote en kleine tempelsliggen verscholen in een uitgestrekt junglegebied, dat ongeveer 25 vierkantekilometer beslaat.We hebben hier twee dagen doorgebracht hebben in die tijd een behoorlijk aantal van de tempels kunnen zien, waaronder 's werelds grootste religieuze bouwwerk, de tempel der tempels; Angkor Wat. Maar ook de mysterieuze overblijfselen van de stad Angkor Thom, de Bayon-tempel met de 216 ijzig glimlachende, stenen gezichten en natuurlijk Ta Prohm, de plek waar Angelina Jolie als Lara Croft in Tomb Raider een zeldzame jasmijnbloem plukte, alvorens ze door de aarde naar beneden stortte.

De Cambodjaanse verkoopmethodes rondom de tempels zijn overigens een stuk dwingender dan in de stad, hebben we gemerkt. Als je in Siem Reap 'nee' antwoordt op de eeuwige vraag 'Lady, lady, you want tuktuk?' (best logisch, want wat moet je in hemelsnaam met een tuktuk als je al aan het fietsen bent?) gaan de tuktuk-drivers nog vrolijk even door:'Maybe tomorrow? No? The day after tomorrow? No? The day after that?' Bij de tempels is er van flexibel meedenken helaas geen sprake meer. Daar gaan de gesprekken ongeveer zo; Verkoopster, schreeuwend, met wuivend handje langs de kant van de weg: 'Hellooo lady, you want bananááááá?' Ik (voor de veertigste keer die dag, glimlachend): 'Nooo, thank you!' Verkoopster op dreigende toon, nog harder schreeuwend en ditmaal met wijzend vingertje: 'Tomorrow you come báck and you buy bananááá!!!' We werden allebei zo bang van de samengeknepen ogen en wijzende vingers van de bananen-vrouwen (je zult maar vervloekt worden, je weet het niet), dat we in Angkor Wat toch zeker een paar kilo bananen hebben verorberd.

Sowieso waren onze eetgewoonten de laatste dagen ietwat anders dan de afgelopen tijd, want dankzij mijn fijne voedselvergiftiging kan ik tot op heden geen curry, springrolls en rijst meer zien zonder dat m'n maag drie keer omdraait. En dus hebben we de laatste twee avonden in Siem Reap op het terras van het (ik durf het bijna niet te zeggen) Mexicaanse restaurant Viva! doorgebracht. Had ik niet helemaal zien aankomen; dat mijn laatste maaltijd in Cambodja een burrito met sla, guacamole en gehakt zou zijn. Uiteraard weggespoeld met een koel flesje Corona met lime. Mmm...

Na twee dagen rondfietsen door Angkor Wat, waren we wel een beetje uitgetempeld. Tijd dus voor iets anders. Op aanraden van twee Australiërs, die we in Halong Bay op de boot hadden ontmoet en bij de tempels weer tegen het lijf liepen (hoe toevallig), zijn we per boot naar Kompong Pluk gegaan, een eigenaardig dorpje waar alle huizen op metershoge bamboe palen zijn gebouwd. Vanuit daar zijn we direct overgestapt op een klein, houten bootje waarmee we door een mangrove zijn gevaren en aansluitend werden we 'n uur later weer afgezet bij het dorpje zelf. Ook hier wemelde het weer van de kinderen (we hebben ons laten vertellen dat meer dan 50% van de Cambodjaanse bevolking jonger is dan 16 jaar, dat verklaart een boel), dus leek het me wel zo gezellig om bij het enige winkeltje (ofwel tafel volgeladen met etenswaren, niet allemaal even fris ruikend) van Kompong Pluk een zak lolly's te kopen en die uit te delen. Dat was met voorsprong het slechtste idee dat ik in tijden heb gehad, want ik had me nog niet omgedraaid of ik werd bestormd door een twintigtal schreeuwende, dolgedraaide kinderen. Ze kwamen werkelijk uit alle hoeken en gaten gerend, regelrecht op mij en de zak lolly's af. Ze trokken aan m'n kleren, armen en benen en zelfs aan m'n haren en huilden hardverscheurend als ze niet snel genoeg een lolly weg konden grissen. Toen ik me eenmaal met veel moeite had losgerukt, zijn maar snel weer richting de boot gerend en veilig terug richting het vasteland gegaan. Oef.

Onze reis eindigde gisteren in de stad waar we een maand geleden begonnen zijn, namelijk Bangkok. Dit keer logeerden we in de wijk Thewet, waar we in een van de leukste hotels ooit sliepen. Phranakorn Nornlen is als een groot, funky poppenhuis met gekke behangetjes, bloemetjesgordijnen, gekleurde kussens, muurschilderingen en zelfs een moestuintje op het dakterras. Een zee van rust in het drukke Bangkok. Arjan moest aanvankelijk wel even slikken bij zoveel knusheid, maar uiteindelijk ging zelfs hij overstag. En zo werd onze korte tussenstop toch nog een memorabele ervaring.

En nu is het dan toch echt voorbij, hoe jammer we dat ook vinden. We willen jullie allemaal weer bedankenvoor het meeleven en -lezen. We hebben vooral hartelijk gelachen om jullie lieve, dwaze, gekke, ontroerende reacties. En het is echt waar dat jullie onze reis ook dit keer nóg een klein beetje mooier hebben gemaakt.

Tot de volgende keer! Wie weet dan vanuit Nieuw-Zeeland, Indonesië of Afrika (... alle suggesties zijn welkom).

Liefs Annelie en Arjan