We gaan weer, whoehoee! Een half jaar na Vietnam en Cambodja en ruim twee jaar na onze Midden-Amerika trip, denken en dromen alweer bijna elke dag over de volgende bestemming. We hadden niet kunnen voorzien dat we alweer zo snel onze rugzakken zouden pakken. Maar als je de kans hebt, hey, dan moet je die natuurlijk grijpen. Dit keer was de keuze makkelijk, in de meeste landen waar we graag nog eens naartoe willen, is het nu regenseizoen, behalve in Indonesië en dus werden het Java en Bali.

Zo slecht voorbereid als nu waren we alleen nog niet eerder. Anderhalve maand geleden hebben we vliegtickets geboekt, een Lonely Planet aangeschaft, op de valreep de eerste hotelovernachting in Jakarta geregeld en dat was het wel zo'n beetje. Arjan moest zelfs - wegens te weinig tijd - de avond voor vertrek nog al z'n kleren wassen. Uiteraard waren die niet op tijd droog en dus heeft hij alles maar gewoon kletsnat in z'n rugzak gepropt.

We vertrokken op vrijdag 8 juli en kwamen een dag later, na een lange reis van 22u aan op het vliegveld van Jakarta. Daar besloten we geen taxi, maar lekker low budget een bus vanaf het vliegveld naar ons hotel in het centrum van de stad te nemen. Dat hadden we beter niet kunnen doen. Bij de bushalte stonden tientallen mensen met volgepropte dozen (tassen doen ze hier niet aan) te dringen. Zodra de deuren van de nog rijdende bus opengingen, stormde de hele meute naar binnen. Duwen, dringen, trekken, je tas dwars door de bus op een stoel achterin proberen te mikken; alles was geoorloofd om een plekje te bemachtigen. Daar is Amsterdam CS tijdens de spits op maandagochtend nog helemaal niets bij. Gelukkig steken wij met kop en schouders boven de gemiddelde Javaan uit, dus met het betere ellebogenwerk haalden wij het tot de laatste twee stoelen achter in de bus. We begonnen te rijden en toen... bleken we precies de verkeerde kant op te gaan. Loodzware backpacks uit het bagagerek getrokken en uit de rijdende bus gesprongen. Oef.

Drie uur later kwamen we redelijk uitgeput en bezweet aan in het centrum van Jakarta. Ons hotel Alila bleek dan wel weer een aangename verrassing, met een zwembad, riante kamer en een goddelijk ontbijt. Lang konden we er alleen niet van genieten, want de volgende ochtend vertrokken we alweer richting de stad Bogor, om vanuit daar via Bandung en Banjar door te reizen naar het strandplaatsje Pangandaran, in het zuiden van Java.

Bogor is een ingeslapen stadje, waar het gemiddeld 322 keer per jaar onweert. Het wordt daarom heel logisch de 'city of rain' genoemd. Wij zullen het ons echter vooral herinneren als de stad waar we wel weg wilden (we waren tenslotte onderweg naar Pangandaran), maar niet weg konden, simpelweg omdat we het niet voor elkaar kregen om een busticket te regelen. De man van het toeristen informatiecentrum, die ons al vanaf het eerste uur in Bogor hoogst irritant achtervolgde, wilde de reis naar Bandung wel voor ons regelen, maar dan alleen als we een driedaagse trip bij hem boekten, dwars door de binnenlanden, met als eindbestemming Bandung, dat dan weer wel. Toen we zeiden dat we daar geen tijd voor hadden (en vooral ook geen zin), werd hij woedend. Bij het politiebureau aan de overkant konden ze ons vast wel verder helpen, brieste hij terwijl hij ons zo snel mogelijk naar buiten dirigeerde. En dus zaten we vijf minuten later met een paar agenten aan tafel, die geen woord Engels spraken en onze aanwezigheid vooral hoogst amusant vonden. Ze pleegden wat telefoontjes, voerden gezamenlijk overleg, haalden er nog wat mensen bij, om na een half uur tot de conclusie te komen dat ze ons niet verder konden helpen. Aarrghh.

Gefrustreerd liepen we terug naar ons niet al te fraaie hotel Terra Nostra, toen we een reisbureautje ontwaarden, verscholen in een enorme shopping mall. Daar naar binnen gerend, en toen was onze bustrip naar Bandung plotseling binnen een paar minuten geregeld. Enige nadeel was dat we dan wel binnen twee uur moesten vertrekken, en we dus de botanische tuinen, dé trekpleister van Bogor, moesten skippen. Maar dat vonden wij natuurlijk allang geen probleem meer. Wegwezen uit dit rare stadje.

Laat die avond werden we afgezet bij ons ultraluxe hotel Aston Braga in Bandung (à € 30 per nacht), om 's morgens alweer om 7.30u op de trein naar Banjar te stappen. De reis duurde vier uur en was adembenemend mooi. Arjan heeft bijna de hele weg in de deuropening gezeten, met z'n benen bungelend uit de trein om foto's te maken. In Banjar hebben we vervolgens een becak (fietstaxi) genomen naar het busstation, zo'n twee kilometer verderop, waar we tussen de locals met hun dozen, baby's, eten en thermoskannen in twee uur naar Pangandaran zijn gereden.

En daar zitten we nu alweer een paar dagen. We logeren in Villa Angela, helemaal leuk en bijna tegenover het strand, met twee balkonnetjes, een bamboebed en elke ochtend een bananenpannenkoek gebakken door Angela herself. Voor de deur staat een brommertje, waarmee we de afgelopen dagen naar de Green Canyon, een waterval in een kloof die enkel per boot te bereiken is, en de surfspot Batu Karas op 32 kilometer van Pangandaran zijn gereden. En uiteraard hebben we ook nog even hier op het strand gelegen. Dat heel relaxed, maar eigenlijk best wel smerig is. We hebben ons laten vertellen dat dit de nasleep is van een tsunami in 2006 waarbij ongeveer 600 mensen zijn omgekomen en een behoorlijk aantal huizen en hotels is verwoest. De wederopbouw is nog in volle gang, maar aan een grote schoonmaak van het strand zijn ze blijkbaar nog niet toegekomen. Best jammer, want met alle kleurrijke houten strandtentjes en het nog authentieke aangrenzende stadje heeft Pangandaran alles om uit te groeien tot een populaire strandbestemming.

Zo rustig als hier zal het de komende dagen waarschijnlijk niet meer worden, want morgenvroeg om 6.00u stappen we in de bus naar Yogyakarta, dé toeristenstad van Java. Wordt vast weer helemaal leuk. We houden jullie op de hoogte, dus tot snel!