Ik lig op een bamboe plank die dienst doet als bed in onze homestay ergens in god weet waar. We zijn hier zojuist door onze privéchauffeur afgezet na een waanzinnige trip naar de nog actieve Gunung Bromo vulkaan in het oosten van Java.

Om daar te komen hebben we wel even moeten doorbijten, want vanmorgen om 1.00u werden we opgepikt bij ons hotel in Malang (gaaap!). Bijna drie uur later arriveerden we in het dorpje Cemoro Lawang, van waaruit we in het pikkedonker de berg op richting het uitzichtpunt zijn gewandeld. Voor de verandering met dikke truien aan en sjaals om, want het was ontzettend koud. We waren dan ook blij toen we bij het viewpoint Gunung Penanjakan (2770m) een paar kraampjes aantroffen waar mutsen, wanten en oploskoffie werden verkocht. Samen met een honderdtal andere mensen zaten we daar niet veel later hoog op de berg met een cappuccino in de hand te wachten op de zonsopkomst. Dat alleen was al een hele bijzondere ervaring. Maar toen rond 5.00u het licht van de zon over het vulkaanlandschap begin te schijnen, was iedereen met stomheid geslagen. Anderhalf uur hebben we met z'n allen ademloos zitten staren naar de immense rokende vulkanen, tot de zon hoog aan de hemel stond.

We zijn toen terug naar beneden gewandeld, waar we direct overstapten in een jeep waarmee we door de enorme zandvlakten scheurden tot ongeveer anderhalve kilometer voor de trap die leidt naar de krater van de vulkaan. De Bromo is afgelopen november nog uitgebarsten, dus dat maakte het enigszins vreemd (en ook wel een beetje beangstigend) om hier nu zo dicht bij te staan. De 253 treden van de trap waren zelfs nog bedekt onder een dikke laag zand ten gevolge van die uitbarsting, dus het was niet echt een pretje om naar boven te wandelen. Dan besef je ook weer dat ze hier totaal andere ideeën hebben over veiligheid, want in Nederland zou dit hele gebied natuurlijk hermetisch worden afgesloten. Eenmaal op de top van de vulkaan stonden we met z'n allen op een smal stukje zand in de eindeloze diepte van de rokende krater te staren, echt bizar. Ik kreeg spontaan last van hoogtevrees, in tegenstelling tot veel andere mensen die enthousiast over de rand hingen met hun fototoestel in de lucht om een leuk plaatje te schieten van zichzelf met het gevaarlijk rokende gat op de achtergrond.

Eenmaal weer met beide benen veilig op de grond werden we per jeep teruggereden naar het dorpje, waar we een ontbijtje met noodles en rijst (hoe kan het ook anders) kregen voorgeschoteld. Normaal gesproken moet ik er niet aan denken om 's morgens een warme maaltijd naar binnen te werken, maar aangezien we op dat moment al bijna acht uur op waren, was ik dolblij met mijn bordje nasi met kroepoek. Daarna volgde een lange reis van zes uur richting het Ijen Plateau met onze chauffeur aan het stuur. We waren allebei helemaal uitgeput na zo weinig slaap en zoveel bijzondere ervaringen in één ochtend, dat we al die tijd alleen maar naar buiten hebben zitten staren. Naar de enorme bomen, planten, de aapjes in de bomen en de eindeloze zee.

Java heeft trouwens wel wat weg van Vietnam, met uitgestrekte, felgroene landschappen, omringd door palm- en bananenbomen, kleine stenen huisjes en bamboe hutjes. De mensen hier zijn alleen een stuk luier. Vietnamezen werken keihard, zijn altijd bezig of onderweg, in tegenstelling tot de meeste Javanen, die het liefst de hele dag buiten op de veranda van hun huis hangen. Het concept verborgen werkeloosheid moet hier dan ook zijn uitgevonden. Vooral in restaurants is dat bijna lachwekkend. De functie van serveerster wordt door pakweg zes verschillende mensen vervuld en bij toeristische attracties staan er toch zeker vier mannen klaar om je toegangskaartje te overhandigen, te controleren, af te scheuren en je de weg te wijzen naar de toegangspoort, anderhalve meter verderop.

Veel Javanen leven dan ook van dag tot dag. Zolang ze voldoende geld verdienen om te eten, zijn ze tevreden. Dat werd een paar dagen geleden maar weer eens duidelijk toen we in een restaurant zaten te eten. Een oud Javaans mannetje, zonder tanden, minimaal 90 jaar, versleten jas en op blote voeten, kwam binnen en ging in de deuropening zitten met een zelfgemaakt instrument; een houten kist met een paar snaren en aan de zijkant een deurklink als handvat. Hij keek een keer rond en begon toen te pingelen. Loeivals natuurlijk en het werd nog erger toen hij aan een soort klaagzang begon, die werkelijk door merg en been ging (Arjan kan hem fenomenaal imiteren, dus mocht je benieuwd zijn hoe het ongeveer klonk...). Nou spelen de meeste muzikanten hier minimaal drie liedjes voordat ze om geld vragen, zo niet deze beste man. Na exact anderhalve minuut hield hij het voor gezien, stond op en schuifelde lachend en knikkend met een afgezaagde plastic colafles lang alle tafeltjes. Tsjaa, en tegen zo'n lief, oud mannetje zegt natuurlijk niemand nee. Met zijn fles vol geld liep hij weer naar buiten. Om nog geen vijf minuten later prinsheerlijk in een fietstaxi voorbij te komen. Alsof hij dacht; 'Zo, weer drie euro verdiend vandaag, kan ik mezelf mooi voor twee euro naar huis laten brengen.'

Malang, onze uitvalsbasis voor de Bromo vulkaan, was trouwens echt een gezellige stad om een dagje rond te wandelen. Het zag er met de brede straten, grote, koloniale huizen en veel groen ook heel anders uit dan de rest van Java. Ons hotel Helios in het centrum van de stad was prima voor €15 per nacht, jammer alleen van de enorme schorpioen die onze Rotterdamse bovenburen Mark en Marloes in hun badkamer aantroffen. Dan slaap je toch niet echt lekker meer. Zij wisten ons trouwens te vertellen waarom veel Javanen zo vreselijk slecht rijden. Voor een rijbewijs hoef je hier namelijk geen les te nemen, je koopt het gewoon. En het enige wat je daarvoor hoeft te doen, is een provisorisch hellingproefje. Lukt dat niet, of de auto slaat af, dan is dat geen enkel probleem. Kom je gewoon de volgende dag terug om het nog eens te proberen óf je betaalt wat extra en dan krijg je het alsnog mee. Handig, niet?

Inmiddels zijn we dus aangekomen in onze homestay voor de nacht. Een curieus plekje, tussen de koffieplantages, vlak naast een piepklein dorpje met allemaal dezelfde huisjes en moestuintjes voor de deur. De homestay bestaat uit een groot, ouderwets gebouw uit 1894 met daaromheen een aantal kleine kamertjes, met keiharde bedden en minuscule badkamers waar alleen koud water uit de kraan komt. Maar wij zijn allang blij, want we gingen er eigenlijk vanuit dat we de nacht zouden doorbrengen bij mensen thuis en dat is natuurlijk nog vele malen primitiever.

Zo dadelijk gaan we met alle gasten gezellig in de kantine eten en daarna gauw naar bed, want morgen gaat de wekker alweer om 4u voor een trip naar het Ijen Plateau.