Hooii allemaal,

Na een eindeloos durende vliegreis van 26 uur (opgevouwen in veel te kleine stoeltjes en omgeven door krijsende kinderen en snurkende oude mannen) zijn we gisteravond aangekomen in El Calafate; een toeristenstadje in het zuiden van Argentinië.

Ons hotel Terraza Corona is super; met uitzicht op het water (inclusief ondergaande zon, wauw!) en uitgestrekte grasvelden. Hoewel we helemaal uitgeput waren, hebben we toch een taxi naar het centrum genomen (kost hier bijna niets). Wel met gevaar voor eigen leven trouwens, want de enige toegangsweg richting de stad is een oude landingsbaan voor vliegtuigen, die om de 100 meter wordt onderbroken door een dubieuze stalen strip van een centimetertje of 20 hoog. Taxichauffeurs scheuren allemaal zo hard mogelijk over de baan, om bij elke strip vol op de rem te springen. Bovendien wandelt er regelmatig een paard of koe op z´n dooie akkertje de landingsbaan over, dus dan hang je weer met je neus tegen de voorruit.

El Calafate is volgens vele reizigers een ingeslapen, suf stadje, maar dat valt reuze mee.De terrassen zaten gisteravond vol, het was gezellig druk op straat en wehebben heerlijk gegeten en gedronken (Heineken, jaja!) bij een schattig Italiaans restaurantje (La Cochina). Daarna snel gaan slapen, want vanmorgen moesten we al om 6:30u opstaan voor een excursie naar de befaamde Perito Moreno (

Hoewel... de Perito Moreno is een irritante wekker midden in de nacht dus echt wel waard!Deze beroemde gletsjer is tientallen kilometers lang en wij mochten daar met onze spikes (soort schoenen met scherpe punten) anderhalf uur lang overheen lopen. Met een gids uiteraard, want anders ben je binnen 3 minuten verdwaald. Was een supergave ervaring! Helemaal omgeven door ijs en sneeuw, heb je het gevoel alsof je over een groot wolkendek wandelt. Om je vervolgens helemaal rot te schrikken van het oorverdovende lawaai van de ijsschotsen die vanaf de rand van de gletsjer met grote regelmaat afbreken en in het water donderen.

Inmiddels is het avond.Webesloten dat het tijd was om iets aan onze conditie tedoen, aangezien we over enkele dagen eenheftige wandeltocht gaan maken, en besloten naar het centrum te wandelen. Arjan wist zéker dat het nooit langer dan een half uurtje kon duren,dushoe erg kon het zijn?Afijn, twee uur later zijn we zojuist helemaal bezweet en uitgehongerd het centrum ingesjokt. Poeh, Poeh. Tijd voor een goede maaltijd! Morgenvroeg vertrekken we naar Chili, dus druk, druk, druk. En weer die verdomde wekker om 6:30u. Ai!

Tot snel!