¡Hola!

Na vier dagen wandelen in Torres del Paine, een Nationaal Park in het zuiden van Chili zijn we vanmiddag teruggekeerd in El Calafate, waar we onze reis anderhalve week geleden zijn begonnen. Slechts voor één nachtje, want morgenvroeg vertrekken we naar El Chaltén, voor nog een paar heftige wandeldagen. Maar daarover later meer.

Torres del Paine is echt ongelooflijk indrukwekkend. In het park is een wandelroute uitgestippeld, die je langs alle mooie plekken voert. Deze tocht heeft met een beetje fantasie de vorm van een W, en staat onder reizigers daarom bekend als ´De W´. En tja, als je kunt zeggen dat je die hebt uitgelopen, dan ben je dus echt wel een bikkel.

Eerlijkheid gebiedt mij te zeggen dat wij niet de hele W hebben gedaan. En nee, niet omdat onze conditie zo belabberd is, maar simpelweg omdat we te weinig tijd hadden. We hebben nu een soort misvormde U gelopen, tot grote frustratie van Arjan, die het niet kan verkroppen dat hij niet het hele parcours heeft kunnen volbrengen (tja, mannelijke competitiedrang hè?

). Ik ben daarentegen echt supertrots, want het was geen lalala gezellig huppeltochtje. Nee, het was vet heftig bikkelen. Bergen opklauteren, ploeteren, zweten, afdalen en klagen! Maar ook heel erg genieten, want de uitzichten zijn zó enorm spectaculair, dat moet je gewoon met eigen ogen gezien hebben.

De eerste dag werden we vroeg in de ochtend opgepikt met de bus bij ons hotel in Puerto Natales, om na ruim 2 uur rijden de ingang van het park te bereiken. Vanuit daar werden we met een gammel busje naar ons Refugio gebracht (of althans... bij elk bruggetje moesten we uitstappen en zelf lopen, omdat het anders zou kunnen bezwijken onder het gewicht van de bus én de passagiers. Uh? Ja, echt!).

Afijn, in het park kun je dus slapen in Refugio´s of op campings. Wij hadden voor de eerste optie gekozen, omdat we geen zin hadden om met kampeerspullen te gaan slepen. Stel je trouwens niet teveel voor bij zo´n Refugio. Je deelt er een kamer en douche met zes tot acht anderen en je slaapt in stapelbedden. Ik kreeg er vooral een ouderwets kostschoolgevoel bij en merkte wederom hoe verwend ik ben, want echt relaxed vind ik dit soort logeerpartijtjes dus niet. Maar goed, we zullen de komende maanden nog wel meer van dit soort slaapplekken treffen (en dan nog veel minder comfortabel waarschijnlijk), dus ik moet niet zeiken.

Onze eerste Refugio Las Torres was wel erg cosy trouwens, met in de woonkamer een ouderwetse kachel en lekkere plofbanken. De tweede Refugio Los Cuernos bleek een schattig, klein blokhutje met een waanzinnig uitzicht op de Torres (de majestueuze bergtoppen, die het park omsluiten, zie foto´s). We sliepen hier in Pippi Langkous-achtige stapelbedden, van maar liefst drie etages hoog. Brrr... Ik vond ons al erg back to basic de afgelopen dagen, maar hier ontdekte ik tot mijn grote verbazing dat wij nog niet eens in de schaduw staan van de bikkelaars die we op de camping bij Los Cuernos troffen. Terwijl wij ´s avonds in de eetzaal aan ons wijntje zaten te nippen, kwamen de kampeerders met zoeklichten op hun hoofd, astronautenvoer onder ene arm en gedeukte pannen onder hun andere arm voorbijgestiefeld. We hebben echt onze ogen uitgekeken! Als je je dan ook nog bedenkt dat het die nacht windkracht 8 was en de regen met bakken uit de hemel kwam gevallen. Pfff, niets voor mij! Onze laatste refugio Paine Grande vond ik de leukste, een goede afsluiter dus. Lekker groot, wederom een fantastisch uitzicht en zelfs een barretje, waar je in lekkere stoelen kon wegzakken. Heerlijk!

Ondanks dat wij in onze spijkerbroeken (not done als je serieus gaat hiken!) echt sullig afstaken tegen alle wandelaars met professionele outfits, wandelstokken en waterflessen aan hun riem, hebben we gisteren toch maar mooi het eindpunt bereikt. Inmiddels beginnen de blaren flink pijn te doen, dus je kunt je vast voorstellen dat ik heel blij ben dat we vandaag weer zijn teruggekeerd in de bewoonde wereld en we hier in El Calafate een lekkere hotelkamer hebben mét bad. Want back to nature is natuurlijk best leuk, maar het moet niet al te lang duren hè!

Ik laat weer van me horen als we terug zijn uit El Chaltén! Tot snel (en dankjewel voor jullie reacties, is echt supertof om van jullie te horen hier zo ver weg!)

x Annelie

PS: Ik wist wel dat je iets over die Timberlands ging zeggen Carmen! Hahahahaha.