We zijn in Buenos Aires. Olé Olé!

Het was vorige week maandag een behoorlijke cultuurschok toen we vanuit de vredige groene landschappen van Patagonië na een korte vliegreis plotsklaps in de bruisende drukte van BsAs werden gedropt. Twee verwilderde natuurfreaks (zo zagen we er tenminste uit, zijn we natuurlijk heeeelemaal niet) tussen toeterende taxi's, rennende mensen en overvolle, luidruchtige terrassen. Tja, ff wennen.

Om zoveel mogelijk van de stad te kunnen zien, besloten we vanaf het vliegveld geen taxi, maar de stadsbus naar het centrum te nemen. Een ritje van 2 uur, dat maar liefst €0,50 per persoon kostte.

Het zal er ongetwijfeld hilarisch uit hebben gezien, toen we een paar uur later bezweet de bus uit kwamen gevallen met onze loodzware rugzakken, dikke wintertruien en wandelschoenen. Geen gezicht natuurlijk tussen alle trendy stedelingen en ook helemaal niet functioneel, aangezien het op dat moment een graadje of 35 was.

Snel dus maar richting hotel om onze wandelschoenen te verruilen voor slippers. Hoewel ons hotel Bolivar er van de buitenkant nog enigszins veelbelovend uitzag, bleek onze kamer (de duurste van allemaal!) een drama. Geen ramen en enkel een deur naar een duistere binnenplaats. Kortom; claustrofobie all over the place! Brrr... Daarbij leek het interieur regelrecht uit een jaren 50 film te komen en moet de schoonmaakster al weken eerder zijn ontslagen. Wij waren dus niet happy! Omdat het op dat moment al vrij laat was, besloten we een hapje te gaan eten en ons hotelprobleem de volgende ochtend aan te pakken.

Na een korte wandeling door 'onze' wijk San Telmo waren we meteen stukken vrolijker. Het wemelt hier van de leuke restaurants, antiekzaakjes en straatartiesten. En overal klinkt tangomuziek. Leuk! We ploften neer bij een gezellige parrilla (La Poesía), bestelden een fles wijn en een houten plank vol lekkere hapjes en werden plotseling zooooo blij. 'We zijn in Buenos Aires, jihaaa!'

Afijn, na een slapeloze nacht in onze Alcatraz-kamer is Arjan in alle vroegte op hoteljacht gegaan. En met succes, we konden drie straten verderop terecht bij B&B Telmotango, waar we letterlijk met open armen werden ontvangen. We hadden onze rugzakken nog niet neergezet, of de eigenaar (klein, jaartje of 30, big smile) kwam met een schaal croissants en een pot koffie aangesneld. En daar waren wij na onze horrornacht natuurlijk reuze dankbaar voor. Aanvankelijk vroegen we ons nog angstvallig af of hij wellicht een act opvoerde om ons te paaien, maar dat bleek niet het geval. Want afgelopen week herhaalde dit ritueel zich elke ochtend; 'Hellooo, my Dutch friends, how are you? Sit down and take aaanything you like. Aaanything! You want croissants? Take it, take it!' Standaard gevolgd door een grap waar hij zelf heel hard om moest lachen. Behalve dat we de rest van ons leven geen croissants meer kunnen zien, hadden we ons geen beter hostel kunnen wensen. Helemaal gezellig en hartstikke goedkoop (€100 p.p. voor 7 nachten, inclusief ontbijt).

En Buenos Aires? Deze stad zindert, bruist, is temperamentvol en nog zoveel mooier dan we hadden verwacht. Na onze tweede dag konden we dan ook maar één ding concluderen; 7 dagen is veel te kort! Neemt niet weg dat we inmiddels al ontzettend veel hebben gezien en gedaan.

Waaronder Plaza de Mayo, waar de dwaze moeders nog elke donderdag om 15:30u demonstreren, de botanische tuinen, Casa Rosada (het presidentiële paleis) en de begraafplaats Recoleta, waar ook Evita Perron ligt (rondom haar monument staan standaard 15 luidruchtige Amerikanen te filmen en te fotograferen. Liefst met zichzelf breed lachend voor het graf, want dat levert zo'n leuk plaatje op?!). Verder hebben heel wat relaxte uurtjes doorgebracht in het park San Martin (Buenos Aires wemelt van de groene parken), zijn we wezen shoppen in de wijk Palermo, waar ook een boel hippe restaurants en lunchcafeetjes zijn gevestigd (o.a. Mark's Deli voor de lekkerste verse fruitsmoothies en sandwiches) en hebben we een middag door de kleurrijke wijk La Boca geslenterd. Afgelopen zondag zijn we tenslotte naar een voetbalwedstrijd geweest. River vs Banfield; helemaal geweldig. Wat een sfeer! Daar kunnen wij PSV'ers (Arjan dan hè, want ik heb geen verstand van voetbal) nog wat van leren. Argentijnse supporters zingen, trommelen en juichen 90 minuten non stop. Keihard! En wij deden vrolijk mee. Al hielp het in dit geval dat thuisclub River met 2-0 won.

Dat heb in BsAs ook kan regenen, hebben we aan den lijve ondervonden. En wel op de dag dat we het fantastische plan hadden opgevat om fietsen te huren (oranje geverfd, hoe toepasselijk). Dat deden we wel met een reden, want doelloos rondfietsen is stom; terwijl we in no time een groot stuk van de sjieke wijk Recoleta zouden doorkruisen (toeristisch verantwoord), konden we meteen aan de andere kant van de stad onze felbegeerde voetbaltickets ophalen (lag toch op de route, dus waarom niet?). Leuk idee, helse ochtend. We zaten nog geen vijf minuten op de fiets, toen het begon te stortregenen. Niet onbelangrijk in dit verhaal; in BsAs worden fietsers niet gewaardeerd en al helemaal niet gerespecteerd. Dat is algemeen bekend en vandaar ook dat je zelden een fietser tegenkomt. We begrijpen inmiddels waarom. Aangezien er nauwelijks fietspaden zijn, kun je niet anders dan tussen de talloze toeterende auto's door manoeuvreren. Die je vervolgens gewoon zonder pardon afsnijden en in dit geval extra hard door de regenplassen scheurden. Gevolg was dat we na een paar minuten drijfnat waren. En daar hielp geen enkele regenjas meer tegen! Desondanks fietsten we stug verder (al was Recoleta op dat moment allang niet meer interessant. De voetbalkaarten dáár draaide het om). Ik natuurlijk klagend en Arjan vrolijk als altijd. Tot.... hij een lekke band kreeg. Ongelooflijk, maar heus waar. Daar gingen we dan Jut en Jul uit Nederland; Arjan (stikchagrijnig inmiddels) met de kapotte fiets bungelend aan zijn linkerarm en ik (heel opgewekt ineens) met de rugzak achterop.

Later die middag waren we ons hachelijke fietsavontuur snel vergeten, toen we door de stad wandelden en een geweldige bluesband troffen. Vijf gepassioneerde en talentvolle muzikanten (zie foto), die een spetterende versie van het nummer Take On Me van A-Ha speelden (stiekem één van mijn favoriete liedjes aller tijden). Ik kreeg er spontaan tranen van in mijn ogen, zo verschrikkelijk mooi.

Inmiddels is onze laatste avond in Buenos Aires aangebroken. Morgenvroeg om 5u worden we opgehaald door de taxi om drie uur later in het vliegtuig naar Costa Rica te stappen. Maar... niet voordat we nog een verrukkelijke steak hebben verorberd bij Desnivel. Een veredelde friettent in onze wijk, met tl-verlichting en bloemkleedjes, die elke avond stampvol zit. Logisch; want hier krijg je waar het uiteindelijk om draait; een gigantische Argentijnse T-bone, die zelfs overtuigde vegetariërs nog in de verleiding brengt. Lekkere fles wijn erbij. Helemaal goed. En dat kost dan in totaal €20. Ongelooflijk! Zelfs in de populairste restaurants ben je hier voor een maaltijd niet meer dan €8 kwijt en voor hetzelfde bedrag heb je er een echt goede fles wijn bij. Voel me nog wel eens schuldig als wij voor de zoveelste keer lekker zitten te eten en drinken. Maar daar gaan we even niet aan denken. Nu eerst nog een avondje genieten van deze geweldige stad.

Tot laterrrr!