We hebben de stadse vibes helemaal te pakken! Na drie dagen rondstruinen in Granada, zijn we aanbeland in Leon. Alweer zo´n mooie stad, met talrijke oude gebouwen en kathedralen, drukke pleinen en vriendelijke mensen.

We hebben ingecheckt bij La Casona Colonial, waar we nu in een piepklein kamertje slapen (lekker goedkoop voor 20 dollar per nacht). Zoals de naam al doet vermoeden, is het hotel volledig opgebouwd in koloniale stijl. Zware houten deuren, hoge bedden waar je ´s avonds in moet klauteren en een sfeervolle patio, vol planten, bloemen en schommelstoelen. Helemaal leuk! Het hotel wordt gerund door een echtpaar van rond de 60, die elke ochtend breed glimlachend koffie voor ons inschenken. Die drinken we in onze luie schommelstoelen met twee andere Nederlanders; Erwin en Marjolein, die al voor de tweede keer ´n jaar aan het rondreizen zijn (jaloers!!!).

Zoals gezegd zijn we helemaal into het cultuursnuiven, dus we hebben de afgelopen dagen zo ongeveer alle kerken van Leon bezocht. En dat is een hele prestatie, want het zijn er belachelijk veel. De kathedraal op het stadsplein, naar het schijnt de grootste van Midden-Amerika, hebben we zelfs beklommen tot in de klokkentorens voor een geweldig uitzicht over de stad en de omliggende vulkanen.

In deze kerk ligt ook de wereldberoemde dichter Rubén Darío begraven. En hoewel we eerlijk gezegd nog nooit van de beste man hadden gehoord (durven we tegen geen enkele Nicaraguaan te zeggen, schande!), wordt hij hier in Leon verafgood. Er is zelfs een Rubén Darío museum, gevestigd in het huis waar hij is opgegroeid. En ja, ook daar zijn we geweest. Evenals in Fundacion Ortiz; een kunstgalerie met een omvangrijke collectie. Rustig rondkijken (of heel interessant ´n kwartier met gefronsde wenkbrauwen voor een schilderij blijven staan alsof je er verstand van hebt) kon hier alleen niet, want elke beweging die we maakten, werd nauwlettend gevolgd door een hele kolonne beveiligingsmensen.

We hebben trouwens nog een paar spannende momenten in het museum beleefd. Want toen we links de hoek om gingen in plaats van rechts (zoals alle andere mensen), brak er plotseling paniek uit. We hebben ´n kwartier moeten onderhandelen met boze mannen in uniformen, voordat we verder mochten lopen (uiteraard alleen als we de gangbare wandelrichting zouden volgen, logisch!). Misschien is het nog niet eens zo vreemd dat ze bang zijn dat we stiekem een Picasso in onze tas proppen (?!), maar het is wel bizar als je ziet dat ze onder datzelfde schilderij doodleuk een ratelende ventilator zetten. Ik heb er weinig verstand van, maar volgens mij kan dat nooit goed zijn voor een kostbaar oud doek.

Behalve een culturele ontdekkingstocht, hebben we natuurlijk ook weer een paar leuke restaurants en cafeetjes ontdekt. ´s Morgens ontbijten we bij Ben Linder, een nonprofit café vernoemd naar een Amerikaanse weldoener (ook nog nooit van gehoord...), dat is gevestigd in een monumentaal pand op de hoek van een drukke straat. De vloeren zijn van mozaiek en de metershoge serredeuren fungeren als ramen. Zo heb je het gevoel alsof je deel uitmaakt van het leven op straat, alleen gaat de herrie volledig aan je voorbij (best lekker, want toeteren om alles en om niets is een favoriete bezigheid van Nicaraguanen). Ook in ViaVia, een backpackershotel dat wordt gerund door twee Belgen, hebben we heel wat gezellige uren doorgebracht. Vooral de eerste avond, toen er een live-bandje à la Los Lobos optrad. Rammelende flamencogitaren, ´Laaalalalala Bamba´, swingende mensen; je kent het wel.

Morgenvroeg stappen we om 5:30u in de bus naar Guatemala. Een behoorlijke afstand, die we niet in één dag kunnen afleggen. We zullen dan ook moeten overnachten in de hoofdstad van El Salavador, waar je volgens de Lonely Planet na zonsondergang beter braaf binnen kunt blijven. Klinkt leuk, niet? Nog maar even niet aan denken, we gaan nu eerst lekker borrelen met Erwin en Marjolein.

¡Hasta Luego!