We zijn sinds drie dagen in San Marcos, een piepklein dorpje aan Lago de Atitlán en helemaal into yoga en meditatie. Niet zonder reden, want het schijnt dat in San Marcos een bijzondere spirituele energie hangt en zodoende komen mensen vanuit de hele wereld naar deze plek om geestelijke verlichting te vinden. Of zoiets... In praktijk komt het erop neer dat het hier wemelt van de yogastudio's, meditatiecentra, reikigoeroes en overjarige hippies, die de hele dag met een onnatuurlijk gelukzalige glimlach door het dorpje slenteren. We hebben ons laten vertellen dat je hier zelfs een meditatiecursus van een maand kunt volgen, waarbij je de laatste week niet mag eten en praten. Allemaal reuze leuk verzonnen, maar wij worden dankzij deze zweverige weirdo's dus wel elke ochtend rond 'n uurtje of 6 bruut gewekt als een sprituele klaagzang loeihard door het dorpje galmt. Gelukkig slapen we in een waanzinnig mooi hotel, dus is het bepaald geen straf om schandalig lang in bed te blijven liggen of tot een uurtje of 12 te ontbijten op het dakterras.

Ons hotel Aaculaax is trouwens nog een verhaal apart. Het is volledig tegen een rotswand aan gebouwd, waarbij zoveel mogelijk gebruik is gemaakt van gerecycelde materialen, zoals lege flessen en gebroken glas. Echt schitterend, zeker als je vanaf het dal omhoog kijkt en de kamers van boven naar beneden uit de rots ziet opdoemen. Aaculaax beschikt over 6 unieke suites, die allemaal een eigen inrichting en naam hebben. Wij hebben het geluk dat we in 2 verschillende kamers mogen logeren (vooral fijn als je net zo nieuwsgierig bent als ik). De eerste nachten sliepen we in Pescado; één van de hoger gelegen vertrekken met een adembenemend uitzicht over de omliggende vulkanen en het meer. De douche was letterlijk in de rots gebouwd en we hadden toegang tot een eigen dakterras, bovenop de berg. Whoehaa! Inmiddels zijn we verhuisd naar Alain, venoemd naar de kunstenaar die de kamer heeft opgefleurd met wandschilderingen, glas-in-lood-ramen en een kanariegele badkamer. Ook super!

Gisterochtend zijn we met de chickenbus naar Chichicastenago (door de mensen hier liefkozend Chichi genoemd) geweest, waar elke donderdag en zondag een grote markt wordt gehouden. Hoewel je er struikelt over de toeristen, was het een bijzondere ervaring om tussen de bontgekleurde kraampjes, levende kippen en kalkoenen en geurige eetstandjes te lopen en de religieuze ceremonies die hier veelvuldig plaatsvinden vanaf een afstandje te bekijken.

Na een paar dagen chillen tussen de dreadlocks en healthfreaks zijn we weer topfit en helemaal klaar voor een nieuw avontuur; natuurpark Semuc Champey. Samen met twee Deense vrouwen hebben we zojuist een shuttlebus naar de stad Cobán geregeld, waar we morgen zullen overnachten (225 km in één dag is hier namelijk echt niet haalbaar), om de volgende ochtend verder te rijden. Maar... Eerst nog een nachtje slapen in onze luxe suite. En dat moet vast goed gaan, want vanmiddag heb ik me door een meneer met een toverfluit een fles heilzame lavendelolie laten aansmeren. En volgens hem hebben twee druppeltjes van deze olie achter je oren een wonderlijk effect op je slaappatroon. Welterusten dus maar!