Na een paar dagen leven in luxe, zijn we weer back-to-basic in het natuurpark van Semuc Champey. Het is even wennen om plotseling weer in een klein hutje ver van de bewoonde wereld te slapen, na onze weelderige hotelkamers in San Marcos. Maar ach, dat houdt het spannend hè.

Laten we even beginnen bij het begin. Vanuit Lago de Atitlán zijn we dus twee dagen geleden samen met twee Deense vrouwen per shuttlebus naar de stad Cobán gereden, waar we één nacht hebben doorgebracht in een wel heel eigenaardig hostel. Slapen deden we namelijk in een basic, spotgoedkoop kamertje, terwijl we dineerden in het bijbehorende ultraclassy restaurant, met tinkelende fonteintjes en klassieke muziek. Best apart om vier keer zoveel voor een maaltijd te betalen als voor een kamer, maar lekker was het wel.

De volgende ochtend zijn we al weer vroeg in de bus gestapt richting Semuc Champey; een prachtig natuurpark met een rivier die deels onder de grond door grotten stroomt en deels bovengronds door gestapelde natuurbaden, waarin je ook kunt zwemmen. Aanvankelijk wilden we een hutje reserveren bij El Retiro, een populaire ecolodge op enkele kilometers van het park. Maar na vier vruchteloze mail- en belpogingen, zijn we ietwat teleurgesteld op zoek gegaan naar een andere slaapplek. Op de gok gereserveerd bij een andere lodge, maar geen flauw idee wat we konden verwachten. Sterker nog, we wisten niet eens waar het was. In het dorpje Lanquin, op tien kilometer van Semuc Champey, of langs één van de hooggelegen bergweggetjes op de enige toegangsweg naar park? Toen het busje dwars door Lanquin scheurde en daarna vrolijk nog drie kwartier door de bergen omhoog reed, keken Annelie en ik elkaar wel even raar aan; waar komen we in godsnaam terecht? Uiteindelijk stopten we bij de ingang van het park en wat bleek? El Portal, onze lodge, is direct naast het park gelegen. Echt perfect! De lodge bestaat uit een paar schattige hutjes en een klein, open restaurantje in de middle-of-nowhere.

Eten doen we in het hooggelegen restaurant van El Portal. Kan ook niet anders, want er is verder niets in de buurt. Hoeft ook niet, want het eten is super. Elke dag moeten we om uiterlijk 17u onze bestelling doorgeven en om stipt 19:30u schuiven we samen met de overige gasten aan tafel. Heel gezellig om ´s avonds met andere reizigers te praten en te horen wat zij onderweg hebben meegemaakt. De gezelligheid duurt trouwens tot exact 10u, want dan gaat de knop om en is er geen elektriciteit meer tot de volgende middag. Net als op de camping; met de zaklamp naar de wc!

Gisteren zijn we vroeg opgestaan, om vóór de grote massa in het park te zijn. Goede keuze,want na een steile klim richting de Mirador (het uitzichtpunt bovenop de berg), hadden we de smaragdgroene baden helemaal voor onszelf. Hangmat geïnstalleerd en genieten maar! Toen rond het middaguur de toeristenbussen arriveerden, wandelden wij alweer richting de uitgang voor een uitgebreide lunch in onze lodge. Aan het einde van de dag, vlak voor de zon onderging zijn we weer teruggewandeld naar de baden om samen met de locals een laatste duik te nemen. Wat leven mensen hier toch mooi en eenvoudig. Ze hebben weinig nodig om gelukkig te zijn.

Ook de grotten van Semuc Champey liggen op slechts een paar honderd meter afstand van onze lodge en vanmorgen stonden we dan ook al om 8u klaar voor een rondleiding. Aangezien niemandhet hier in z´n hoofd haaltom zó vroeg op pad te gaan, hadden we een gids helemaal voor onszelf. Met z´n drieëen hebben we ruim anderhalf uur met een kaarsje in de hand door de pikdonkere grotten gezwommen, gewandeld en geklauterd. Annelie voorop, want ik vond het maar eng.

Op de terugweg nog even met de lokale jeugd vanaf de brug de rivier in gesprongen en naast de lokale varkens op het strand gelegen. Zijn trouwens toch ook net Duitsers, die varkens. Eenmaal op het strand, beginnen ze gelijk een gat te graven.

Dadelijk gaan we nog een laatste duik nemen in Semuc Champey, want morgen vertrekken we alweer richting Flores, onze laatste bestemming in Guatemala. We houden jullie op de hoogte!