Na 11 fantastische weken in Midden- en Zuid-Amerika zijn we aangekomen in Cuba, de eindbestemming van onze reis. Volgens de Lonely Planet een complex en ondoorgrondelijk land, dat je na afloop achterlaat met meer vragen dan antwoorden. En tot nu toe lijkt er geen betere omschrijving denkbaar. Want de eerste paar dagen in de hoofdstad Havana waren overweldigend, bizar en frusterend tegelijk.

Al bij aankomst op het vliegveld werd pijnlijk duidelijk dat Cubanen lang niet altijd staan te springen om de groeiende stroom toeristen. We werden met argusogen bekeken in de rij voor de douane en kregen een aantal onvriendelijke (en totaal overbodige) vragen voorgeschoteld, voordat we de deur naar de aankomsthal mochten openen. Daar hebben we eindeloos op onze bagage moeten wachten, want het is een ongeschreven regel dat Cubanen altijd en overal voorrang hebben. Zonder blikken of blozen wandelen ze naar het begin van een rij en gaan pontificaal voor je neus staan, terwijl jij toch echt al een uur staat te wachten. Afijn, over Havana in een volgend verhaal meer (we gaan daar aan het einde van onze reis nog een paar dagen terug).

Inmiddels hebben we alweer twee andere steden bezocht. In een recordtempo, dat wel. Want voor Cienfuegos en Santa Clara hadden we (inclusief reistijd) krap drie dagen. Het bleek al vrij snel een prima planning, aangezien je beide steden binnen ´n dag helemaal hebt doorkruist.

Santa Clara trekt vooral mensen die het monument, mausoleum en museum van Che Guevara komen bezichtigen. Buiten deze Guevara-memorabilia is Santa Clara een saaiig stadje, waar weinig enerverends te beleven valt. Gelukkig logeerden we in een top-casa particulare en dat maakte veel goed.

Casa particulares zijn kamers bij mensen thuis, waar je niet alleen kunt slapen, maar ook voor weinig geld ontbijt en avondeten krijgt. Het lijkt misschien raar om bij vreemden thuis te logeren (vonden wij tenminste in het begin wel), het meerendeel van de toeristen kiest wel voor deze optie. En met een goede reden, want in Cuba zijn vrijwel alle hotels en restaurants in handen van de regering en daarom overdreven duur en reuze ongezellig.

Onze casa Florida Center wordt gerund door de flamboyante Angel? een breedgeschouderde kerel met blonde krullen en een enorme bierbuik, die een passie heeft voor orchideeën en lekker eten. Dat laatste is een unicum in Cuba, waar je al de grootste moeite moet doen om een simpel broodje te scoren. Het is nauwelijks voor te stellen, maar de supermarkten zijn zelfs in grote steden bijna leeg, op een paar planken met conserveblikken, koekjes en frisdranken na. Daar komt nog bij dat de convertible peso (CUC), de munteenheid waarmee toeristen betalen, lang niet overal wordt geaccepteerd en de reguliere peso, waarmee de Cubanen zelf betalen, weer niet aan buitenlanders wordt uitgekeerd. Vaak kunnen we dus niet eens iets kopen, al zouden we het willen. Reuze ingewikkeld allemaal!

Anyway, we waren als een kind zo blij toen Angel ons een fabuleuze visschotel voorzette, met kreeft, gamba´s en langoustines in de tuin van de casa. Wat een feest! En de volgende ochtend ging het festijn vrolijk verder, toen we als ontbijt een enorme schaal vol vers fruit, croissants en taartjes kregen. Later die dag hebben we onszelf nog meerdere keren afgevraagd waarom we niet een paar overgebleven gebakjes in onze tas hadden gestopt, want Cienfuegos (waar we gistermiddag per touringbus naartoe zijn gereden) blijkt eettechnisch nog veel rampzaliger dan Santa Clara.

Maar wat een mooi stadje weer, met een theater, museum en zelfs ene heuse mini-´Arc de Triomphe´ (om de Cubaanse onafhankelijkheid te onderstrepen), gebouwd rondom een liefelijk stadspark. Vanmorgen zijn we naar de andere trekpleister van Cienfuegos gewandeld? Punta Gorda, een stukje land in een baai, die regelrecht de Caribische zee in stroomt. Ook hier lijkt het soms of de tijd heeft stilgestaan. Koloniale herenhuizen worden afgewisseld met foeilelijke betonnen bouwwerken, die je het gevoel geven alsof je in het voormalige Oost-Duitsland bent beland. Hopeloos ouderwets, maar juist daarom geweldig om te zien.

Omdat je ook Cienfuegos na een dagje wel gezien hebt (de buurbewoners herkennen ons zelfs al en zwaaien uitbundig als we voor de vierde keer voorbij komen gewandeld), gaan we heel snel verder naar onze volgende bestemming. We hebben zojuist met drie klinkende zoenen afscheid genomen van onze gastvrouw Leonor (die ons met de krulspelden in vanaf haar balkonnetje heel schattig heeft uitgezwaaid) en zijn met de paardenkar naar de bushalte gebracht, waar we nu zitten te wachten op onze bus naar Trinidad. Leuk! Zouden ze daar misschien wel iets lekkers te eten hebben?