Na twee weken Costa Rica, zijn we sinds een paar dagen in buurland Nicaragua.

Omdat we al vele verhalen hadden gehoord over lange wachtrijen bij de grensovergang van Costa Rica naar Nicaragua, zijn we onze laatste ochtend in Liberia vroeg vertrokken om vóór de drukte en de siësta bij de grens te zijn. Om 7u stapte ik onder de douche en krap ´n uur later zaten we al in de bus. Een vlekkeloze overgang, die mede te danken was aan een vreselijk aardige, Engelssprekende (heel bijzonder!) rasta-man bij de bushalte, met een glimlach breder dan dat zijn oren uit elkaar stonden.

Eenmaal bij de grens van Costa Rica stonden we nauwelijks buiten of we werden van alle kanten bestormd door kerels die fungeren als loslopende geldbanken. Met een berg flappen in hun hand willen ze je duidelijk maken dat zij toch écht de beste deal voor je hebben. Gelukkig had ik in de bus onze laatste paar Colones al gewisseld voor Nicaraguaanse Cordobas en konden we alle schreeuwende wisselkantoren verwaand voorbijlopen.

Costa Rica waren we vebazingwekkend snel uit. Vervolgens kom je in een soort niemandsland terecht, aangezien de grensovergang naar Nicaragua ´n kilometer verderop is. Die afstand kun je lopend afleggen, maar om energie te sparen hebben wij ons per riksja naar de andere kant laten brengen. Je moet trouwens wel enorm je best doen om Nicaragua binnen te komen, want de grensovergang is niet zo makkelijk te vinden. Eettentjes, souveniershops en standplaatsen voor taxi´s en bussen vinden ze hier duidelijk belangrijker dan het stempelhokje, dat ergens ver van de hoofdweg verscholen zit.

Vanaf de grens zijn we in een tourbus vol Amerikanen doorgereden naar de stad Rivas, van waaruit de ferry naar Isla de Ometepe vertrekt. We dachten een prima deal te hebben gesloten met de chauffeur, die ons voor vijf dollar zou afzetten bij de haven. Maar niet veel later stonden we met al onze spullen bij een bushalte maar liefst drie kilometer verwijderd van de haven. Stelletje leugenaars! Nog maar een paar dollars geïnvesteerd in een taxi en toen op de ferry gesprongen.

Isla de Ometepe is een eiland gelegen in het meer Lago de Nicaraqua en wordt gevormd door twee vulkanen (Concepción en Maderas). In Liberia had Annelie in het SPAANS telefonisch alvast een cabin gereserveerd bij Finca Playa Venecia. Vonden we wel gezellig klinken en dat was het ook! Een mooie boederij met koeien, kippen, varkens, paarden en muggen. Alle hotels op Ometepe liggen ver van elkaar verwijderd en dorpjes heb je hier nauwelijks, dus aten we elke dag in het bijbehorende restaurantje. Heel gezellig, want na het eten bleef iedereen wel een tijdje hangen om bij te kletsen en wat te drinken. Onze avonden sluiten we standaard af met een welverdiend pilske op het balkon van onze riante cabin met uitzicht over het meer.

De meeste reizigers die naar Isla de Ometepe komen, beklimmen geheel of gedeeltelijk één van de twee vulkanen. Na een aantal gruwelverhalen over hoe zwaar de wandeling naar boven is, leek het ons beter om die vulkanen maar gewoon te negeren.

Om het eiland tóch te leren kennen, hebben we mountainbikes gehuurd. Konden we meteen in het dichtsbijzijnde dorp (20 kilometer verderop) op zoek naar een telefoon om de mam van Annelie te feliciteren met haar 50ste (toch?) verjaardag. Na twee uur stevig doortrappen bleken in het dorp alle telefoons voor onbepaalde tijd buiten werking. We hebben nog een poging gewaagd om door te fietsen naar het volgende dorp aan de andere kant van het eiland, maar dat konden we met onze trillende beenspieren niet meer opbrengen. Probleem 1 hebben we dan ook opgelost door met onze eigen mobiele telefoon te bellen (duh!), probleem 2 door de volgende dag een motor te huren.

En dat, mijn vrienden, was hemels. Dé droom van elke man om op de motor, met een blonde schone achterop en een grote spiegelbril op je neus de wijde wereld te verkennen. Onderweg op alle mooie plekken stoppen voor een terrasje en om een duik te nemen in Ojo de Agua; een klein meertje met natuurlijke, huidverzorgendemineralen.

The perfect day!!!