We zijn in Merida, een stad in de Mexicaanse streek Yucatan. Volgens de Lonely Planet proef je hier nog de sfeer van het echte, authentieke Mexico. En dat klopt ook wel, want ondanks dat de stad alles heeft om het tot een toeristische hotspot te maken, is het hier opvallend rustig en kom je nauwelijks andere reizigers tegen. Behalve dan op zondagmiddag, als het centrale plein wordt omgetoverd tot een feestelijke markt, met kleurrijke kraampjes, straattheater en eetstalletjes.

Vanaf het middaguur komen de touringbussen massaal het centrum ingereden en transformeert het anders zo vredige Merida in een rumoerig attractiepark waar de Efteling bij zou verbleken. We hebben ons laten vertellen dat het hier voornamelijk Amerikaanse pensionarissen betreft, die hun comfortabele cruiseschepen een middagje verlaten om te shoppen in Merida. In praktijk komt het erop neer dat ze de bus uitstappen, een rondje door het park rennen en dan vervolgens deeerste de beste Burger King in duiken, om daar te blijven zitten totdat de bus weer vertrekt.

Merida is ondertussen echt een leuk stadje om een paar dagen rond te slenteren, met diverse musea, theaters, indrukwekkende gebouwen en een rijke geschiedenis. Vooral hetMacay museumin het centrum van de stad is écht de moeite waard. Een groot gebouw met sierlijke trappen, hoge plafonds en een tiental toonzalen waarin het werk van talentvolle jonge kunstenaars. Ook zijn we naar een tangovoorstelling geweest in het theater van Merida, dat nog écht een ouderwetse grandeur uitstraalt met rokerige zalen, weelderig rood fluweel enmarmeren trappenhuizen. En hebben we enkele dagen geleden het stadje Izamal bezocht, waar alle huizen, kerken en gebouwen geel geverfd zijn.

Het Mexicaanse uitgaansleven hebben we inmiddels ook van dichtbij meegemaakt, toen we enkele dagen geleden op goed geluk een cafeetje ergens in een buitenwijk van Merida binnenwandelden. Achter de zware houten serredeuren bleek een immense patio schuil te gaan, waar iedereen aan plastic tafels met gebloemde kleedjes zat te eten en te drinken. Op het podium speelde een salsaband, inclusief een quasi grappige ´allround entertainer´, die de vreemdste capriolen uithaalde om zijn publiek te laten lachen. We gaan er vanuit dat deze mensen nog nooit een buitenlander hadden gezien, want zodra ze ons in de gaten kregen, verstomde het geroezemoes, hield de band spontaan op met spelen en werden we plotseling aangestaard door tientallen nieuwsgierige Mexicanen.

Omdraaien en hard wegrennen durfden we niet, dus zijn we vriendelijk lachend achter elkaar aan richting een leeg tafeltje geschuifeld. Inmiddels was het doodstil geworden in de zaal en dat leek onze entertainer op het podium een uitgelezen kans om er nog een ´hilarische´ anekdote tegenaan te gooien, uiteraard met ons als gewillige slachtoffers. De ober, die medelijden met ons kreeg (we keken waarschijnlijk ook heel benauwd) sprong er handig tussen om onze bestelling op te nemen. Het muziekspektakel werd daarna godzijdank hervat en dus konden wij eindelijk weer rustig ademhalen.

Toen onze bestelling arriveerde, was het trouwens onze beurt om stil te vallen. Want twee drankjes betekende hier klaarblijkelijk twee flessen bier, twee gigantische glazen cola en een tafel vol met tapashapjes (in de categorie gepureerde bonen en gefrituurde ansjovis met mayonaise. Niet te eten, maar wel leuk geprobeerd.).

Op culinair gebied isMexico trouwens een verhaal apart, de tortilla´s zoals wij die in Nederland eten, zijn niet te vergelijken met de dubieuze brouwsels die je hier krijgt voorgeschoteld. Het was dus nog een hele klus om een restaurant te vinden waar je normaal kunt eten. Daar komt bij datMexicanen eentotaal ander beeld hebben vangezelligheid, want zelf eten ze bij voorkeur in cantina´s? kale, betonnen hokjes met tl-verlichting, plastic kuipstoeltjes en een kamerscherm in plaats van een buitendeur.

Na drie dagen en nachten in Merida (in het fantastische Trinidad hotel, dat met twee grote binnentuinen, hangmatten en zithoeken een oase van rust is in het hartje van de stad) hebben we vanmorgen de bus naar Cancun genomen. En zo zit je binnen een paar uur plotseling in een totaal andere wereld. Cancun is een drukke badplaats met een overdreven luxe´zone hotelera´. Dat moet je hebben gezien om het te geloven. Een kilometers lange boulevard aan het strand met gigantische hotelsketens, waarin restaurants, winkelcentra, cafés, tennisbanen en zwembaden zijn gevestigd. Wij hebben een kamer geboekt in het ultraluxe Gran Melia Hotel. Even relaxen voordat we morgenmiddag in het vliegtuig naarCuba stappen.Vanmiddag hebben we extreem lui aan het zwembad gehangen en dadelijk lekker slapen in ons kingsize bed.

Hasta luego!