Granada - Nicaragua
Na een paar dagen relaxen op Isla de Ometepe, waren we wel weer toe aan een beetje actie en daarom zijn we richting Granada gereisd. Een verrassend mooie stad, met koloniale gebouwen, imposante kerken en gezellige pleintjes. De welvaart ligt hier ook beduidend hoger dan in de rest van Nicaragua, al hebben we ons laten vertellen dat veel van de oorspronkelijke inwoners worden verdreven naar buitenwijken, sinds de stad is ontdekt door Amerikanen, die massaal woningen opkopen en ze verbouwen tot grootscheepse horecagelegenheden. Schrijnend om te zien dat de mensen die hier zijn opgegroeid keihard werken om een zaak op te bouwen, maar geen schijn van kans meer hebben zodra er drie grillrestaurants in de straat worden geopend. Wij hebben er daarom een principekwestie van gemaakt om met een grote boog om alle massale eetgelegenheden heen te lopen, al is dat niet altijd makkelijk (zeker niet als je ´s nachts kotsend boven het toilet hangt, terwijl je toch écht alleen een ´veilig´ bordje spaghetti hebt gegeten...).
De reis naar Granada was trouwens al een belevenis op zich. Na een uurtje varen vanuit Ometepe, werden we voor slechts 1 dollar per taxi richting het busstation van de nabijgelegen stad Rivas gebracht. So far so good! Dat wil zeggen, totdat we het aanbod afsloegen van de taxichauffeur om ons voor 25 dollar naar Granada te brengen (nogal logisch, aangezien de bus nog geen anderhalve dollar kost). Bij het eerstvolgende kruispunt trapte hij zwaar beledigd op de rem, sleurde onze spullen uit de achterbak en liet ons met alle rotzooi beduusd achter op straat. Stonden we dan, in een vreemde stad en geen flauw idee hoe we bij het busstation moesten komen. Aarggh, lichtelijke paniek! Nog erger werd het toen we twee straten verderop in een ongeorganiseerde chaos van schreeuwende mensen en stinkende marktkramen terechtkwamen. Terwijl ik mijn best deed om de geur van rotte vis en bedorven fruit te negeren, hoorde ik Arjan plotseling enthousiast ´Oh, wat leuk, net India!´ roepen. Euh, wat?
Eenmaal bij het busstation van Rivas werden we trouwens voor het eerst écht geconfronteerd met de armoede waarin veel mensen hier leven. Kinderen die op blote voetjes over straat slenteren en met een smekende blik je arm vastpakken zodra je voorbijloopt. Het liefst zou je ze allemaal wat geven, maar dat kan natuurlijk niet.
Het reizen per chickenbus (zie foto´s) is ook elke keer weer een bijzondere ervaring. Geen idee wat de vertrektijden zijn (dat weet waarschijnlijk niemand) en dus zit je regelmatig ´n uur in een stilstaande bus te wachten. Maar vervelen doe je je geen moment, want elke, pak ´em beet, dertig seconden wandelt er wel iemand met een rieten manden vol rotzooi naar binnen. Frisdrank, horloges, telefoonopladers, zonnebrillen en kip met rijst in plastic zakjes; je kunt het allemaal kopen in de chickenbus. Ook onderweg valt er ook een heleboel te beleven. Er wordt een gezellig muziekje gedraaid (zo snoeihard, dat iedereen in elkaars oor moet schreeuwen) en werkelijk alles is vervoerbaar (vandaar ook de naam kippenbus?); stapels eieren, enorme meelzakken, manden met avocado´s, het wordt allemaal achterin geladen. En als het niet meer in de bus past, wordt het gewoon op het dak gegooid (waaronder Arjan´s backpack).
Nu zitten we dus al een paar dagen in Granada en vermaken ons uitstekend. We hebben weer een prima hotel gevonden midden in het centrum (Hosteria Valeria), jammer alleen dat de flamboyante eigenaresse niet echt gecharmeerd is van Arjan´s kapsel. Elke ochtend grijpt ze wanhopig naar haar hoofd als ze hem aan ziet komen en gilt in het Spaans dat hij het zo snel mogelijk moet afknippen. Zou me niets verbazen als ze morgen met een schaar achter de trap verstopt staat en zo een hap uit z´n haar knipt.
Dadelijk gaan we voor de laatste keer eten tussen de boeddhabeelden en kaarsjes bij ons favoriete restaurant El Tercer Ojo. Morgenvroeg reizen we door naar de stad Leon, waar we alweer onze laatste paar dagen in Nicaragua zullen doorbrengen. De tijd gaat veel en veel te snel!
Dag lieve allemaal, tot gauw! En nogmaals bedankt voor jullie reacties op de site. Zijn we elke keer weer superblij mee.
Isla de Ometepe - Nicaragua
Na twee weken Costa Rica, zijn we sinds een paar dagen in buurland Nicaragua.
Omdat we al vele verhalen hadden gehoord over lange wachtrijen bij de grensovergang van Costa Rica naar Nicaragua, zijn we onze laatste ochtend in Liberia vroeg vertrokken om vóór de drukte en de siësta bij de grens te zijn. Om 7u stapte ik onder de douche en krap ´n uur later zaten we al in de bus. Een vlekkeloze overgang, die mede te danken was aan een vreselijk aardige, Engelssprekende (heel bijzonder!) rasta-man bij de bushalte, met een glimlach breder dan dat zijn oren uit elkaar stonden.
Eenmaal bij de grens van Costa Rica stonden we nauwelijks buiten of we werden van alle kanten bestormd door kerels die fungeren als loslopende geldbanken. Met een berg flappen in hun hand willen ze je duidelijk maken dat zij toch écht de beste deal voor je hebben. Gelukkig had ik in de bus onze laatste paar Colones al gewisseld voor Nicaraguaanse Cordobas en konden we alle schreeuwende wisselkantoren verwaand voorbijlopen.
Costa Rica waren we vebazingwekkend snel uit. Vervolgens kom je in een soort niemandsland terecht, aangezien de grensovergang naar Nicaragua ´n kilometer verderop is. Die afstand kun je lopend afleggen, maar om energie te sparen hebben wij ons per riksja naar de andere kant laten brengen. Je moet trouwens wel enorm je best doen om Nicaragua binnen te komen, want de grensovergang is niet zo makkelijk te vinden. Eettentjes, souveniershops en standplaatsen voor taxi´s en bussen vinden ze hier duidelijk belangrijker dan het stempelhokje, dat ergens ver van de hoofdweg verscholen zit.
Vanaf de grens zijn we in een tourbus vol Amerikanen doorgereden naar de stad Rivas, van waaruit de ferry naar Isla de Ometepe vertrekt. We dachten een prima deal te hebben gesloten met de chauffeur, die ons voor vijf dollar zou afzetten bij de haven. Maar niet veel later stonden we met al onze spullen bij een bushalte maar liefst drie kilometer verwijderd van de haven. Stelletje leugenaars! Nog maar een paar dollars geïnvesteerd in een taxi en toen op de ferry gesprongen.
Isla de Ometepe is een eiland gelegen in het meer Lago de Nicaraqua en wordt gevormd door twee vulkanen (Concepción en Maderas). In Liberia had Annelie in het SPAANS telefonisch alvast een cabin gereserveerd bij Finca Playa Venecia. Vonden we wel gezellig klinken en dat was het ook! Een mooie boederij met koeien, kippen, varkens, paarden en muggen. Alle hotels op Ometepe liggen ver van elkaar verwijderd en dorpjes heb je hier nauwelijks, dus aten we elke dag in het bijbehorende restaurantje. Heel gezellig, want na het eten bleef iedereen wel een tijdje hangen om bij te kletsen en wat te drinken. Onze avonden sluiten we standaard af met een welverdiend pilske op het balkon van onze riante cabin met uitzicht over het meer.
De meeste reizigers die naar Isla de Ometepe komen, beklimmen geheel of gedeeltelijk één van de twee vulkanen. Na een aantal gruwelverhalen over hoe zwaar de wandeling naar boven is, leek het ons beter om die vulkanen maar gewoon te negeren.
Om het eiland tóch te leren kennen, hebben we mountainbikes gehuurd. Konden we meteen in het dichtsbijzijnde dorp (20 kilometer verderop) op zoek naar een telefoon om de mam van Annelie te feliciteren met haar 50ste (toch?) verjaardag. Na twee uur stevig doortrappen bleken in het dorp alle telefoons voor onbepaalde tijd buiten werking. We hebben nog een poging gewaagd om door te fietsen naar het volgende dorp aan de andere kant van het eiland, maar dat konden we met onze trillende beenspieren niet meer opbrengen. Probleem 1 hebben we dan ook opgelost door met onze eigen mobiele telefoon te bellen (duh!), probleem 2 door de volgende dag een motor te huren.
En dat, mijn vrienden, was hemels. Dé droom van elke man om op de motor, met een blonde schone achterop en een grote spiegelbril op je neus de wijde wereld te verkennen. Onderweg op alle mooie plekken stoppen voor een terrasje en om een duik te nemen in Ojo de Agua; een klein meertje met natuurlijke, huidverzorgendemineralen.
The perfect day!!!
Liberia - Costa Rica
Hoooii!
Sinds gistermiddag verblijven we in Liberia, een provinciaal stadje in Costa Rica. Niet erg bijzonder, maar daar waren we al op voorbereid. We zijn hier dan ook niet voor lang, want morgen reizen we door naar Nicaragua.
Naeen paar oriëntatierondjes door het centrumhebbenwe ingecheckt bij Casa Vieja, een piepklein hotel met piepkleine kamers. Er past een tweepersoonsbed in en dan kun je nog nét een rondje rondom het bed schuifelen, maar dat was het wel. En dat is even wennen na onze riante penthouses in Samara en Montezuma. Maar... het is in ieder geval schoon en met een beetje fantasie ook best sfeervol. En dat schijnt al héél bijzonder te zijn voor Liberia, dus we mogen niet klagen. Nu nog even die claustrofobische neigingen proberen te onderdrukken...
Vanmorgen zijn we met onze 4WD naar het Nationaal Park Rincon de la Vieja geweest, waar de gelijknamige (actieve) vulkaan de voornaamste attractie is. Tijdens de wandeling door het park kom je echter ook een aantal bubbelende vulkanische modderpoeltjes tegen, die niet alleen warmte, maar ook een walgelijke zwavelgeur verspreiden. Het was dan ook best lekker toen we na twee uur wandelen bij een riviertje uitkwamen, waar we een verfrissende (ijskoude!) duik konden nemen. Even opgedroogd en daarna weer in de auto gestapt richting Liberia.
Onderweg werden we nog bijna letterlijk verblind door een lange rotswand van kalksteen. Het was surreëel om plotseling in een landschap te rijden waar alles spierwit is. Ontzettend mooi ook. We zijn meteen uit de auto gesprongen om met sleutels en lepels onze namen in de rotsen te krassen. Achteraf was dit witte stukje land met voorsprong het mooiste natuurverschijnsel dat we in Liberia en omstreken hebben gezien. Daar kon geen vulkaan of modderpoel aan tippen.
Het was trouwens wel weer grappig om opnieuw te zien hoe creatief de mensen hier hun geld proberen te verdienen. Er is één weg die toegang verschaft tot Rincon de la Vieja en juist op deze weg bezit eenboerenfamilie een stukje land van waarschijnlijk een paar vierkante meter. Dit gebied hebben ze heel slim tot privéterrein gebombardeerd en er meteen een groot hek omheen geplaatst. Iedereen die dit hek wil passeren (je hebt geen keuze als je naar het park wil), moet twee dollar aan de boer betalen. De beste man zit de godganse dag op een stoeltje naast zijn hekte wachten op de zoveelste buslading toeristen voor wie hij breed lachend zijn hek kan openschuiven om zijn dollars te cashen. Er zijn slechtere manieren om je maandsalaris bij elkaar te sprokkelen.
Dadelijk gaan we onze auto inleveren na twee weken onbeperkt rondscheuren door Costa Rica en voorbereidingen treffen voor ons verblijf in Nicaragua. Het oversteken van de grens schijnt al een hele belevenis te zijn, dus dat gaat nog spannend worden.
We houden jullie op de hoogte!
Montezuma - Costa Rica
Hola allemaal!
We dachten dat het leven niet relaxter kon worden dan in het paradijselijke Samara, maar het kan toch écht. Sinds een paar dagen zijn we in Montezuma en in dit piepkleine hippiedorpje ligt het
leeftempo zo mogelijk nog lager dan in Samara. Wij zijn inmiddels ook helemaal chill en voeren schandalig weinig uit. Hebben we de eerste week in Costa Rica nog een aantal trips moeten afzeggen
vanwege het slechte weer, in Montezuma hebben we onze enige activiteit (een wandeling naar de waterval) geschrapt wegens té mooi weer.
Onze dagen zien er ongeveer als volgt uit; elke ochtend sjokken we vanuit ons hotel Aurora (waar we een grote zolderetage plus balkon hebben, helemaal top!) naar het strand. Daar doe ik 5 minuten
over, Arjan arriveert ´n minuutje of 10 later (als er ooit een recordpoging slowmotion wandelen komt, maakt hij een goede kans
Ook de avonden hier verlopen uiterst loom. Vanaf ´n uurtje of acht stroomt het dorpje vol mensen, die met een biertje op de stoeprand ploffen en daar niet meer vanaf komen totdat ze gaan slapen. Hun drankjes kopen ze in de supermarkt, waar de eigenaar met alle plezier bij betaling de doppen van de bierflesssen schroeft. Ook de inwoners van Montezuma en omgeving zijn elke avond op straat te vinden. Zij zijn alleen nog véél luier dan de toeristen. Ze arriveren per truck, parkeren deze pal voor de supermarkt, kopen een paar flessen bier en gaan vervolgens met z´n allen in de laadklep hangen (of zitten, want sommigen zijn zo snugger geweest om ´n paar strandstoelen in de achterbak te monteren).
Om ons verblijf in Montezuma op passende wijze af te sluiten (morgenvroeg rijden we door naar Liberia), hebben we zojuist gegeten bij El Sano Banano; een restaurant waar elke avond tijdens het diner een film op groot scherm wordt gedraaid. Hoewel het niet makkelijk eten is in het donker, hebben we onszelf kostelijk vermaakt met The Bank Job. Voornamelijk omdat ´ie niet in het Spaans was nagesynchroniseerd (heel bijzonder in Costa Rica) en wij dus voor de verandering ook eens begrepen waar het verhaal over ging.
Zo, wij gaan onze rugzakken inpakken. Waarschijnlijk tot over twee dagen!
Samara - Costa Rica
We zijn in het paradijs! Halleluja!
Op aanraden van enkele locals, zijn we vanuit het winderige, koude Monteverde drie dagen geleden linea recta doorgereden naar Samara; een stranddorpje aan de westkust van Costa Rica. En dat was de beste beslissing die we ooit hadden kunnen nemen! Het is hier tropisch warm (graadje of 38), adembenemend mooi en ontzettend knus.
We logeren in Villa Kunterbunt, zo’n drie kilometer buiten Samara (lang leve de Lonely Planet!). Het hotel wordt gerund door Tommi, een Duitse kunstenaar die 16 jaar geleden naar Samara is verhuisd en nooit meer terug wil naar Europa (na drie dagen chillen in Kunterbunt, begrijpen wij wel waarom). Hij heeft de villa eigenhandig opgevrolijkt met allerhande bontgekleurde kunstwerken en schilderijen. Ook de tuin heeft hij flink onder handen genomen. We ontbijten elke ochtend aan een felgroen tafeltje, onder een gele parasol met paarse stippen en hangen ‘s middags in één van de al even kleurrijke hangmatten. Maar het pronkstuk van de tuin is toch wel de boomhut die Tommi eigenhandig in elkaar heeft getimmerd en waar 2 strandstoelen gevaarlijk op balanceren. Elke ochtend leest hij daar op zijn gemak de krant (daar doet hij ‘n uurtje of twee over) en elke avond om exact 17:30u klimt hij met een biertje zijn hut weer in om te genieten van de zonsondergang. Wij doen precies hetzelfde, maar dan vanaf de bank op onze eigen veranda.
Sinds vijf jaar heeft Tommi een vriendin; de eveneens Duitse Antje, die elke ochtend het ontbijt in de tuin van Villa Kunterbunt serveert (terwijl Tommi in zijn boomhut zit en geen vinger uitsteekt, heeft hij goed geregeld!) en zich verder bezighoudt met het verhuren van watersportattributen. Een lucratieve business, want de villa ligt aan het strand, op ongeveer 20 minuten varen van een piepklein onbewoond eilandje. De eerste dag zijn we dan ook meteen met een kajak naar het eiland gepeddeld. Uurtje op het privéstrand gelegen en toen weer terug naar de bewoonde wereld gevaren. Onderweg kwam er nog doodleuk een reuzenschildpad voorbij gezwommen (alsof het de normaalste zaak van de wereld was) én tientallen pelikanen, die in één lange sliert pal boven het water vlogen.
Hoewel het aanvankelijk de bedoeling was dat we maar één nachtje in Samara zouden blijven, zitten we hier inmiddels al drie dagen. Het is zelfs zo relaxed dat we stiekem überhaupt niet meer weg willen. Elke middag wandelen we over het strand naar het dorp, bestaande uit vier straten en een paar gezellige standtentjes, om te gaan lunchen. Onze favoriet is Shake Joe’s, waar iedereen in enorme loungebanken ligt te chillen, sippend aan een verse fruitshake (wij drinken er elke dag ‘n stuk of vijf en voelen ons reuze gezond). Twee uurtjes later slenteren we weer terug naar Villa Kunterbunt om heel actief te gaan snorkelen, of gewoon lekker in de hangmat een boekje te lezen.
Wat Tommi elke dag doet tussen het lezen van de krant in zijn boomhut en het kijken naar de zonsondergang, is ons trouwens niet helemaal duidelijk geworden. We gokken vrij weinig en geef hem eens ongelijk? Na een paar dagen in Villa Kunterbunt hebben wij ons volledig aangepast aan zijn levensstijl en dat bevalt perfect. Morgen reizen we door naar het hippiedorpje Montezuma, dat al even relaxed schijnt te zijn als Samara. Of het onze Villa Kunterbunt kan evenaren? Ben benieuwd!
Tot over een paar dagen allemaal!
Monteverde - Costa Rica
Waar was ik gebleven?
Oh ja; de onophoudelijke regenval in La Fortuna. We zijn daaromiets eerder dan gepland doorgereden naar Monteverde, of eigenlijk Santa Elena, een nabijgelegen dorpje.
We zaten nog geen kwartier in de auto vanuit La Fortuna, toen plotseling de zon doorbrak. Blij! Nog gelukkiger werden we van de Duitse bakkerij onderweg (Tom´s Pan). Natuurlijk even gestopt voor een enorm stuk appeltaart en daarna weer vrolijk verder getuft.
Eenmaal in Santa Elena scheen de zon nog steeds, maar dan vergezeld van enorme windstoten en motregen (jippie?!). Richting het westen was de lucht strak blauw, in het oosten hingen onheilspellende, donkere wolken. De overgang tussen de twee uitersten bevond zich exact boven ons hoofd (wat trouwens wél de hele dag door prachtige regenbogen opleverde).
We logeren in Vista Al Golfo. Een gezellig hostel dat iets hoger ligt dan het dorpje en hebben duseen prachtig uitzicht (op de wolken...). De eigenaresse Analà ging helemaal uit haar dak toen ze ondekte dat er een ´soort van´ naamgenoot tegenover haar stond. Dat had ze in héél haar leven nog nooit meegemaakt. Dit ongelooflijke toeval (Analà heeft ´n minuutje of vijf staan gillen van blijdschap) leverde helaas geen korting op.
Meteen na het inchecken een Canopy tour gereserveerd en tja, ´s avonds de regenjas maar weer aan op zoek naar Morpho´s, het lekkerste restaurantje van Santa Elena. Daar hebben we voor de eerste keer casado gegeten; een typisch Costa Ricaans gerecht met rijst, bonen en een goed stuk vlees.
Gisterochtend dan eindelijk de Canopy, waarbij je met een katrol over een kabel van de ene naar de andere berg zoeft. Een geweldige ervaring. Het voelt alsof je hoog door de lucht vliegt, met de koeien in de wei ver beneden je. We hebben ook de beroemde Tarzan-swing gedaan (favoriet van Annelie!). Je staat op een platform (15 meter boven de grond) en wordt letterlijk naar beneden geduwd. Na een vrije val van enkele seconden (gillen!) vangt het touw om je middel je op en dan zwier je als, jawel; Tarzan door de lucht. Echt waanzinnig!
Vanmorgen zouden we eigenlijk naar het nabijgelegen natuurpark Santa Elena Reserve gaan. Maar helaas weer hetzelfde verhaal als in La Fotuna. Eén seconde buiten (regen, mist en enorme windvlagen) en we wisten precies wat ons te doen stond; spullen pakken en zo snel mogelijk richting het westen. Waar de zon schijnt!
La Fortuna - Costa Rica
Olleeeej mensen, Arjan hier!
Twee dagen geleden hebben we Tortuguero vroeg in de ochtend verlaten. Onze tocht terug naar de bewoonde wereld was opnieuw ´bijzonder´ te noemen. Boten fungeren in de jungle als regulier vervoersmiddel, dus eenmaal onderweg verminderde onze sloep elke vijf minuten vaart om iemand vanaf de steiger in te laten stappen (of beter: springen, geheel op eigen risico). Twee uur en tien passagiers verder vroegen we ons af waar al die mensen toch vandaan kwamen om 7u ´s morgens. Want behalve oneindig veel bomen, planten en dieren, hebben we tijdens de hele trip in de dichtbegroeide bossen geen enkel hutje kunnen ontdekken.
Na aankomst in Pavona, hebben we onze rugzakken in de auto gegooid om weer lekker een paar uurtjes te stuiteren op de onverharde wegen. Vroeg in de middag arriveerden we in het gehucht Sarapiqui. Onder het genot van een bakkie koffie - in de meest hippe tent volgens Lonely Planet - besloten we het dorp even op ons in te laten werken. De hippe tent was meer een ruime badkamer met witte tegels op vloer en muren (sfeervol!). We hadden ons bakkie dan ook nog niet op of we waren het erover eens dat we hier niet lang zouden blijven. Doorrijden naar onze volgende bestemming La Fortuna dan maar!
Krap drie uur later arriveerden we in La Fortuna; een trekpleister voor toeristen, omdat vanuit het dorp de actieve vulkaan Arenal te zien is. We hebben ´em bij aankomst godzijdank nog even kunnen bewonderen (met enkel de top in de wolken), want door het slechte weer en de mist, is dat geen vanzelfsprekendheid.
Nog een meevaller; na een paar rondjes door het dorp hebben we een geweldige slaapplek gevonden voor belachelijk weinig geld. Onze cabina (La Catarata) lijkt nog het meest op een pittoreske Oostenrijkse blokhut met (let op!) een woonkamer, keuken, twee slaapkamers (inclusief 5 bedden), badkamer (mét warm water, unicum), dakterras, voortuin, parkeerplaats en een schotel op het dak, zodat we ´s avonds langs alle denkbare Amerikaanse televisie- en filmkanalen kunnen zappen. En dat allemaal voor € 25 per nacht. Super!! Zeker als je je bedenkt dat je in het dorp voor hetzelfde bedrag een klein hokje met een piepklein bed en ijskoude douche krijgt.
Maar goed, het regent dus veelvuldig in La Fortuna. En wat kun je dan het beste doen? Juist; het water opzoeken! We hebben meteen na aankomst tickets geboekt om te gaan raften. Niveau 4, opdat we zéker niet droog zouden blijven. Heftig, maar het was helemaal te gek! Om onze spierpijn enigszins te verlichten zijn we aansluitend naar de nabijgelegen hot springs (Baldi) gegaan. Lekker bubbelen in een warm bad met een cocktail in je hand, helemaal goed!
Deze ochtend stond het nabijgelegen Nationaal Park op het programma, maar... het regent voor de verandering. Wij laten ons normaal natuurlijk niet afschrikken door een beetje water, maar vanwege de mist is het zicht in het park beperkt tot een paar saaie bomen om ons heen. Bomen hebben we ook in Brabant, op dus naar de volgende bestemming Monteverde, waar we een canopytocht gaan doen!
We melden ons binnenkort weer!
Tortuguero - Costa Rica
Zoooo, we zijn gearriveerd in Tortuguero. Met veel pijn, moeite en vooral; geduld. Het was ons al duidelijk geworden dat Costa Ricanen een trager leef- en werktempo hebben dan wij, maar dat ook het begrip ´tijd´ hier een totaal andere betekenis heeft, hebben we inmiddels ondervonden.
Toen we gisteren vanuit San José, via allerlei stoffige dorpjes en een hobbelige, onverharde weg aankwamen in Pavona (een boerderij in de middle of nowhere), bleken we de boot van 13:30u naar Tortuguero nét te hebben gemist. Raar, aangezien het op dat moment 13:20u was. Maar geen probleem, wij zijn relaxed (ahum!), dus wachten op de volgende boot, die om 15:30u zou vertrekken, vonden wij geen enkel probleem.
Dat we vier uur later nog steeds bij die verdomde boerderij op de grond zaten we wachten, was iets minder grappig. Afijn, om ´n uurtje of zes kwam er eindelijk een boot de hoek om getuft. Werd tijd!
Eenmaal aan boord, was onze frustratie snel vergeten. Want na een kwartiertje varen zagen we het mistige regenwoud recht voor onze neus opdoemen. Adembenemend mooi! Aapjes hingen in de metershoge bomen, kaketoes kwamen voorbij gevlogen en krokodillen lagen aan de oevers (vond ik persoonlijk iets minder grappig).
Om 19u werden we uiteindelijk gedropt in Tortuguero; het meest bizarre dorpje ooit. Je moet het met eigen ogen hebben gezien om het te geloven. Dit gehucht ligt in een afgelegen baai en is enkel via het water bereikbaar. Het is zó klein, dat je binnen 10 minuten de hoofdstaat én alle zijstraten bent doorgewandeld en het bestaat uit zo´n 15 hostels, 8 restaurants en 20 woonhuizen.
Eigenlijk lijkt Tortuguero nog het meest op een Caribbische camping. Mensen leven dag en nacht op straat, vervelen zich helemaal te pletter en doden hun tijd met luieren, staren naar voorbijgangers en bier drinken. Voor het broodnodige entertainment is er één karaokebar, waar alle aanwezigen om 21u stomdronken aan de bar hangen en vechten om de microfoon. Echt hilarisch! Minder grappig; ons hostel Cabinas Tortuguero (géén aanrader) ligt recht tegenover de bar, dus we hebben vannacht geen oog dicht gedaan.
Lekker is dat als je ´s morgens om 6u een boottrip hebt gepland. Wij zaten dan ook heel zielig met onze peddels tussen 4 Nederlandse jongens en 2 Amerikaanse huppeltutjes (´Ohhh, my god, this is sooooo amaazing. I looooove this trip.´) moe te wezen. Feit is dat je zo vroeg in de ochtend de mooiste dingen ziet. We hebben een kaaiman (soort krokodil) op ongeveer 50 cm van onze boot gespot, luiaards (die naar het schijnt 22 uur per dag slapen), aapjes, schildpadjes en allerhande vogels. Dus ons vroege opstaan was niet voor niets. Daarna nog heel actief een wandeling door het Nationaal Park vlakbij gemaakt en nu gaan we lekker eten bij de befaamde Miss Junie (die ook kamers op Tortuguero verhuurt, vele malen mooier dan de onze). Morgenvroeg willen we zo snel mogelijk wegwezen hier. Want Tortuguero is bijzonder, maar je moet hier niet te lang rondhangen, want dan word je gegarandeerd gek.