San José - Costa Rica

Na acht onvergetelijke dagen in Buenos Aires, zijn we afgelopen dinsdag om 8u ´s morgens op het vliegtuig naar Costa Rica gestapt. Tien uur en een tussenstop in Peru later arriveerden we op de luchthaven van de hoofdstad San José, waar we samen met vijftig luidruchtige Amerikanen (type baseballpet, bierbuik, witte sportsokken, fototoestel om nek) in een lange rij voor de douane werden gedirigeerd.

Dat Costa Ricanen een ietwat lager werktempo hebben dan pakwg Nederlanders werd ons daar al pijnlijk duidelijk. De mevrouw bij de paspoortcontrole nam na elke stempel die ze zette rustig een slokje koffie, keek vervolgens een paar keer verveeld om zich heen, zuchtte nog eens diep en pas dan mocht de volgende in de rij een stapje naar voren zetten.

Goed, drie uur later liepen we bezweet en moe de ontvangsthal uit om direct te worden belaagd door taxichauffeurs en andere creeps, die ons allerhande onzin probeerden aan te smeren (´What do you need? I can give you anything you want!´ Huh?). We zijn de eerste de beste stadsbus in gesprongen in de hoop dat we in het centrum van San José zouden belanden. En jawel, nog geen kwartier later stonden we midden op het centrale plein, slechts een paar stappen verwijderd van ons hotel.

Via Expedia.nl hadden we in BsAs alvast een ´last minute´ hotelarrangement geboekt; drie overnachtingen het ultrasjieke Gran Hotel Costa Rica, waar ook grootheden als Julio Iglesias en Frank Sinatra hebben gelogeerd (boeiend!). En dat voor een prikkie. Heel relaxed!

En ja, ons Gran Hotel bleek zo deftig als we hadden gehoopt. Marmeren tegels en blinkende kroonluchters in de ontvangsthal, een piccolo die onze rugzag naar boven sjouwde en een dozijn snobistische bejaarden die het duidelijk ongehoord vonden dat twee sjofele backpackers in hetzelfde hotel logeerden als zij.

Maar het allermooiste was onze kamer; een kingsize bed van 2,20 breed (nagemeten!) met weelderige kussens en zijdezachte lakens.

Onze dagen in San José hebben we gebruikt om bij te slapen en de rest van onze trip te plannen (over anderhalve maand moéten we tenslotte al in Mexico zijn) en daar was dit hotel een prima plek voor. Drie middagen hebben we met onze Lonely Planet in de lobby op de bank gehangen en sjokten enkel naar buiten om te te eten en te drinken.

Geen gemiste kans, want San José is niet mooi of gezellig en de stad wordt door de meeste reizigers heel begrijpelijk enkel gebruikt als uitvalsbasis.

We hebben wel twee avonden heerlijk gegeten bij restaurant El Mundo in de wijk Barrio Amón (een stuk sfeervoller dan het centrum, de leukste hostels tref je hier) met twee Amerikanen die we tijdens onze eerste middag in de stad hadden ontmoet.

Nu is onze laatste avond is aangebroken. Nog één nachtje lekker slapen in ons megabed en dan morgen met onze gehuurde auto (een 4WD, noodzakelijk vanwege de slechte wegen in Costa Rica) richting Tortuguero aan de Caribbische kust. Ben benieuwd wat we daar gaan aantreffen.

Tot snel!

Buenos Aires - Argentinië

We zijn in Buenos Aires. Olé Olé!

Het was vorige week maandag een behoorlijke cultuurschok toen we vanuit de vredige groene landschappen van Patagonië na een korte vliegreis plotsklaps in de bruisende drukte van BsAs werden gedropt. Twee verwilderde natuurfreaks (zo zagen we er tenminste uit, zijn we natuurlijk heeeelemaal niet) tussen toeterende taxi's, rennende mensen en overvolle, luidruchtige terrassen. Tja, ff wennen.

Om zoveel mogelijk van de stad te kunnen zien, besloten we vanaf het vliegveld geen taxi, maar de stadsbus naar het centrum te nemen. Een ritje van 2 uur, dat maar liefst €0,50 per persoon kostte.

Het zal er ongetwijfeld hilarisch uit hebben gezien, toen we een paar uur later bezweet de bus uit kwamen gevallen met onze loodzware rugzakken, dikke wintertruien en wandelschoenen. Geen gezicht natuurlijk tussen alle trendy stedelingen en ook helemaal niet functioneel, aangezien het op dat moment een graadje of 35 was.

Snel dus maar richting hotel om onze wandelschoenen te verruilen voor slippers. Hoewel ons hotel Bolivar er van de buitenkant nog enigszins veelbelovend uitzag, bleek onze kamer (de duurste van allemaal!) een drama. Geen ramen en enkel een deur naar een duistere binnenplaats. Kortom; claustrofobie all over the place! Brrr... Daarbij leek het interieur regelrecht uit een jaren 50 film te komen en moet de schoonmaakster al weken eerder zijn ontslagen. Wij waren dus niet happy! Omdat het op dat moment al vrij laat was, besloten we een hapje te gaan eten en ons hotelprobleem de volgende ochtend aan te pakken.

Na een korte wandeling door 'onze' wijk San Telmo waren we meteen stukken vrolijker. Het wemelt hier van de leuke restaurants, antiekzaakjes en straatartiesten. En overal klinkt tangomuziek. Leuk! We ploften neer bij een gezellige parrilla (La Poesía), bestelden een fles wijn en een houten plank vol lekkere hapjes en werden plotseling zooooo blij. 'We zijn in Buenos Aires, jihaaa!'

Afijn, na een slapeloze nacht in onze Alcatraz-kamer is Arjan in alle vroegte op hoteljacht gegaan. En met succes, we konden drie straten verderop terecht bij B&B Telmotango, waar we letterlijk met open armen werden ontvangen. We hadden onze rugzakken nog niet neergezet, of de eigenaar (klein, jaartje of 30, big smile) kwam met een schaal croissants en een pot koffie aangesneld. En daar waren wij na onze horrornacht natuurlijk reuze dankbaar voor. Aanvankelijk vroegen we ons nog angstvallig af of hij wellicht een act opvoerde om ons te paaien, maar dat bleek niet het geval. Want afgelopen week herhaalde dit ritueel zich elke ochtend; 'Hellooo, my Dutch friends, how are you? Sit down and take aaanything you like. Aaanything! You want croissants? Take it, take it!' Standaard gevolgd door een grap waar hij zelf heel hard om moest lachen. Behalve dat we de rest van ons leven geen croissants meer kunnen zien, hadden we ons geen beter hostel kunnen wensen. Helemaal gezellig en hartstikke goedkoop (€100 p.p. voor 7 nachten, inclusief ontbijt).

En Buenos Aires? Deze stad zindert, bruist, is temperamentvol en nog zoveel mooier dan we hadden verwacht. Na onze tweede dag konden we dan ook maar één ding concluderen; 7 dagen is veel te kort! Neemt niet weg dat we inmiddels al ontzettend veel hebben gezien en gedaan.

Waaronder Plaza de Mayo, waar de dwaze moeders nog elke donderdag om 15:30u demonstreren, de botanische tuinen, Casa Rosada (het presidentiële paleis) en de begraafplaats Recoleta, waar ook Evita Perron ligt (rondom haar monument staan standaard 15 luidruchtige Amerikanen te filmen en te fotograferen. Liefst met zichzelf breed lachend voor het graf, want dat levert zo'n leuk plaatje op?!). Verder hebben heel wat relaxte uurtjes doorgebracht in het park San Martin (Buenos Aires wemelt van de groene parken), zijn we wezen shoppen in de wijk Palermo, waar ook een boel hippe restaurants en lunchcafeetjes zijn gevestigd (o.a. Mark's Deli voor de lekkerste verse fruitsmoothies en sandwiches) en hebben we een middag door de kleurrijke wijk La Boca geslenterd. Afgelopen zondag zijn we tenslotte naar een voetbalwedstrijd geweest. River vs Banfield; helemaal geweldig. Wat een sfeer! Daar kunnen wij PSV'ers (Arjan dan hè, want ik heb geen verstand van voetbal) nog wat van leren. Argentijnse supporters zingen, trommelen en juichen 90 minuten non stop. Keihard! En wij deden vrolijk mee. Al hielp het in dit geval dat thuisclub River met 2-0 won.

Dat heb in BsAs ook kan regenen, hebben we aan den lijve ondervonden. En wel op de dag dat we het fantastische plan hadden opgevat om fietsen te huren (oranje geverfd, hoe toepasselijk). Dat deden we wel met een reden, want doelloos rondfietsen is stom; terwijl we in no time een groot stuk van de sjieke wijk Recoleta zouden doorkruisen (toeristisch verantwoord), konden we meteen aan de andere kant van de stad onze felbegeerde voetbaltickets ophalen (lag toch op de route, dus waarom niet?). Leuk idee, helse ochtend. We zaten nog geen vijf minuten op de fiets, toen het begon te stortregenen. Niet onbelangrijk in dit verhaal; in BsAs worden fietsers niet gewaardeerd en al helemaal niet gerespecteerd. Dat is algemeen bekend en vandaar ook dat je zelden een fietser tegenkomt. We begrijpen inmiddels waarom. Aangezien er nauwelijks fietspaden zijn, kun je niet anders dan tussen de talloze toeterende auto's door manoeuvreren. Die je vervolgens gewoon zonder pardon afsnijden en in dit geval extra hard door de regenplassen scheurden. Gevolg was dat we na een paar minuten drijfnat waren. En daar hielp geen enkele regenjas meer tegen! Desondanks fietsten we stug verder (al was Recoleta op dat moment allang niet meer interessant. De voetbalkaarten dáár draaide het om). Ik natuurlijk klagend en Arjan vrolijk als altijd. Tot.... hij een lekke band kreeg. Ongelooflijk, maar heus waar. Daar gingen we dan Jut en Jul uit Nederland; Arjan (stikchagrijnig inmiddels) met de kapotte fiets bungelend aan zijn linkerarm en ik (heel opgewekt ineens) met de rugzak achterop.

Later die middag waren we ons hachelijke fietsavontuur snel vergeten, toen we door de stad wandelden en een geweldige bluesband troffen. Vijf gepassioneerde en talentvolle muzikanten (zie foto), die een spetterende versie van het nummer Take On Me van A-Ha speelden (stiekem één van mijn favoriete liedjes aller tijden). Ik kreeg er spontaan tranen van in mijn ogen, zo verschrikkelijk mooi.

Inmiddels is onze laatste avond in Buenos Aires aangebroken. Morgenvroeg om 5u worden we opgehaald door de taxi om drie uur later in het vliegtuig naar Costa Rica te stappen. Maar... niet voordat we nog een verrukkelijke steak hebben verorberd bij Desnivel. Een veredelde friettent in onze wijk, met tl-verlichting en bloemkleedjes, die elke avond stampvol zit. Logisch; want hier krijg je waar het uiteindelijk om draait; een gigantische Argentijnse T-bone, die zelfs overtuigde vegetariërs nog in de verleiding brengt. Lekkere fles wijn erbij. Helemaal goed. En dat kost dan in totaal €20. Ongelooflijk! Zelfs in de populairste restaurants ben je hier voor een maaltijd niet meer dan €8 kwijt en voor hetzelfde bedrag heb je er een echt goede fles wijn bij. Voel me nog wel eens schuldig als wij voor de zoveelste keer lekker zitten te eten en drinken. Maar daar gaan we even niet aan denken. Nu eerst nog een avondje genieten van deze geweldige stad.

Tot laterrrr!

El Chaltén - Argentinië

Oleeee,

Afgelopen donderdagochtend werden we wederom op een krankzinnig tijdstip gewekt; 6:00u en nog half donker buiten. Even was er het gevoel dat ik naar mijn werk moest. Maar het prachtige uitzicht vanuit ons hotel bracht me terug naar de mooie werkelijkheid.

Vandaag gaan we naar El Chaltén, zo'n 200 km ten noorden van El Calafate. Na een paar overheerlijke koeken als ontbijt stond de taxi alweer klaar.

Terwijl ik op het station een pittige discussie voerde om onze bustickets richting El Chaltén te bemachtigen, hadden Annelie en Dolly elkaar weer gevonden. Dolly herkende Annelie meteen en besprong haar zowat in de hoop weer van die heerlijke crackers te krijgen. Maar deze keer waren het volkoren crackers, en dat was toch te min voor deze straathond.

El Chaltén is het mooiste stukje op aarde!! Prachtige natuur; bergtoppen bedekt met sneeuw, diepblauw kristalachtige gletsjers, tientallen meters hoge watervallen en niet te vergeten een lokale bierbrouwerij. Of althans... dat hadden we gelezen. Wij zien El Chaltén als het meest winderige en regenachtige dorp op aarde. Een gehucht met hier en daar een huisje, voornamelijk gebouwd van golfplaten. In elke straat staan minimaal drie huizen in aanbouw, overal steen, beton en wapening. Echt los van mijn werk kwam ik hier dus niet.

Onze belevenissen in El Chaltén zijn wegens de onophoudelijke regen en storm kort samen te vatten: uitslapen, koffie, bakker, koffie, pizzeria, boekje lezen, koffie, internetten, middagdutje, koffie, pizzeria, pilske erbij.
Gelukkig klopte het verhaal van de lokale bierbrouwerij wél; La Cerveceria was zowel overdag als ´s avonds reuze gezellig. Een ander voordeel; El Chaltén schenkt échte koffie. Een verademing na al die ranzige oplosdrab van de laatste weken. Vooral in Del Bosque hebben we een aantal fantastische cappuchino´s gedronken. Ook was het heerljk vertoeven in de pizzeria (todat we op de eerste avond als allerlaatstenwerden buitengezet...).

Tussen al deze activiteiten door werden we steevast natgeregend. Twee keer is het een paar uurtjes droog geweest en hebben we onze lounge-sloffen vervangen door wandelschoenen. De eerste keer naar de waterval Chorillo del Salto en de tweede keer richting de Fitz Roy bergen. Ondanks de bewolking toch een mooi uitzicht.

Veel tijd hebben we doorgebracht in ons knalgele hostel Lago Viedma, dat wordt gerund door Eduardo en zijn vrouw. Zijn werk bestaat uit 's morgens het brood toasten en de rest van de dag kletsen met alles en iedereen. Hij sprak goed Engels en heeft ons hotel in Buenos Aires geregeld.

Zojuist zijn we voor de derde keer teruggekeerd in El Calafate om morgenmiddag door te vliegen naar BA, waar het 38 graden schijnt te zijn. Af en toe een beetje regen om af te koelen zou dan wel lekker zijn!!!

Over een paar dagenlaten we weer van ons horen. Dan vanuit het zomerse Buenos Aires.

Torres del Paine - Chili

¡Hola!

Na vier dagen wandelen in Torres del Paine, een Nationaal Park in het zuiden van Chili zijn we vanmiddag teruggekeerd in El Calafate, waar we onze reis anderhalve week geleden zijn begonnen. Slechts voor één nachtje, want morgenvroeg vertrekken we naar El Chaltén, voor nog een paar heftige wandeldagen. Maar daarover later meer.

Torres del Paine is echt ongelooflijk indrukwekkend. In het park is een wandelroute uitgestippeld, die je langs alle mooie plekken voert. Deze tocht heeft met een beetje fantasie de vorm van een W, en staat onder reizigers daarom bekend als ´De W´. En tja, als je kunt zeggen dat je die hebt uitgelopen, dan ben je dus echt wel een bikkel.

Eerlijkheid gebiedt mij te zeggen dat wij niet de hele W hebben gedaan. En nee, niet omdat onze conditie zo belabberd is, maar simpelweg omdat we te weinig tijd hadden. We hebben nu een soort misvormde U gelopen, tot grote frustratie van Arjan, die het niet kan verkroppen dat hij niet het hele parcours heeft kunnen volbrengen (tja, mannelijke competitiedrang hè?

). Ik ben daarentegen echt supertrots, want het was geen lalala gezellig huppeltochtje. Nee, het was vet heftig bikkelen. Bergen opklauteren, ploeteren, zweten, afdalen en klagen! Maar ook heel erg genieten, want de uitzichten zijn zó enorm spectaculair, dat moet je gewoon met eigen ogen gezien hebben.

De eerste dag werden we vroeg in de ochtend opgepikt met de bus bij ons hotel in Puerto Natales, om na ruim 2 uur rijden de ingang van het park te bereiken. Vanuit daar werden we met een gammel busje naar ons Refugio gebracht (of althans... bij elk bruggetje moesten we uitstappen en zelf lopen, omdat het anders zou kunnen bezwijken onder het gewicht van de bus én de passagiers. Uh? Ja, echt!).

Afijn, in het park kun je dus slapen in Refugio´s of op campings. Wij hadden voor de eerste optie gekozen, omdat we geen zin hadden om met kampeerspullen te gaan slepen. Stel je trouwens niet teveel voor bij zo´n Refugio. Je deelt er een kamer en douche met zes tot acht anderen en je slaapt in stapelbedden. Ik kreeg er vooral een ouderwets kostschoolgevoel bij en merkte wederom hoe verwend ik ben, want echt relaxed vind ik dit soort logeerpartijtjes dus niet. Maar goed, we zullen de komende maanden nog wel meer van dit soort slaapplekken treffen (en dan nog veel minder comfortabel waarschijnlijk), dus ik moet niet zeiken.

Onze eerste Refugio Las Torres was wel erg cosy trouwens, met in de woonkamer een ouderwetse kachel en lekkere plofbanken. De tweede Refugio Los Cuernos bleek een schattig, klein blokhutje met een waanzinnig uitzicht op de Torres (de majestueuze bergtoppen, die het park omsluiten, zie foto´s). We sliepen hier in Pippi Langkous-achtige stapelbedden, van maar liefst drie etages hoog. Brrr... Ik vond ons al erg back to basic de afgelopen dagen, maar hier ontdekte ik tot mijn grote verbazing dat wij nog niet eens in de schaduw staan van de bikkelaars die we op de camping bij Los Cuernos troffen. Terwijl wij ´s avonds in de eetzaal aan ons wijntje zaten te nippen, kwamen de kampeerders met zoeklichten op hun hoofd, astronautenvoer onder ene arm en gedeukte pannen onder hun andere arm voorbijgestiefeld. We hebben echt onze ogen uitgekeken! Als je je dan ook nog bedenkt dat het die nacht windkracht 8 was en de regen met bakken uit de hemel kwam gevallen. Pfff, niets voor mij! Onze laatste refugio Paine Grande vond ik de leukste, een goede afsluiter dus. Lekker groot, wederom een fantastisch uitzicht en zelfs een barretje, waar je in lekkere stoelen kon wegzakken. Heerlijk!

Ondanks dat wij in onze spijkerbroeken (not done als je serieus gaat hiken!) echt sullig afstaken tegen alle wandelaars met professionele outfits, wandelstokken en waterflessen aan hun riem, hebben we gisteren toch maar mooi het eindpunt bereikt. Inmiddels beginnen de blaren flink pijn te doen, dus je kunt je vast voorstellen dat ik heel blij ben dat we vandaag weer zijn teruggekeerd in de bewoonde wereld en we hier in El Calafate een lekkere hotelkamer hebben mét bad. Want back to nature is natuurlijk best leuk, maar het moet niet al te lang duren hè!

Ik laat weer van me horen als we terug zijn uit El Chaltén! Tot snel (en dankjewel voor jullie reacties, is echt supertof om van jullie te horen hier zo ver weg!)

x Annelie

PS: Ik wist wel dat je iets over die Timberlands ging zeggen Carmen! Hahahahaha.

Puerto Natales - Chili

Zo, ben ik weer! Inmiddels aanbeland in Chili.

Gisterochtend met een superdeluxe touringbus vanuit El Calafate naar het stadje Puerto Natales gereden. Duurde behoorlijk lang; 280 kilometer in 7 uur.Best knap, toch?Hier gaat alles sowieso een stuk trager dan in Nederland. Mensen lopen en rijden alsof ze geen idee hebben waar ze eigenlijk naartoe gaan en ook in winkels dringt niemand voor.

Toen we aankwamen in Puerto Natales, schrok ik behoorlijk. Plotsstonden wein een viezig straatje, met vervallen huisjesen gammele auto´s. Waar zijn we in godsnaam terecht gekomen (hoe verwend kun je zijn?!

)...

Maar inmiddels heb ik mijn mening behoorlijk bijgesteld. Puerto Natales is geweldig, kleurrijk en verrassend. Er zijn inderdaad huizen met spaanplaten in elkaar getimmerd, maar twee straten verderop vind je dan weer net zo makkelijk een relaxed eettentje of een schattig parkje.

Nadat we onze rugzakken bij het hotel (Los Pinos, niet heel bijzonder, wel schoon en met een lekker bed) hadden neergegooid, zijn we meteen de stad ingedoken. Koffiegedronken bij El Living; een cafeetje dat, zoals de naam al doet vermoeden met relaxte plofbankenenstapels tijdschriften nog het meest op een huiskamer lijkt. En vervolgens werkelijk FANTASTISCH gegeten bij Mesita Grande. Een klein restaurantje met donkerrode muren en één lange houten tafel, waar iedereen aanschuift. Supergezellig, want mensen praten met elkaar alsof ze elkaar al jaren kennen en dat onder het genot van een verse pasta met olijfolie, basilicum en tomaat. Beter kan het niet worden! Toch?

Vandaag hebben we een boottocht gemaakt. Leek aanvankelijk behoorlijk suf (we zaten in zo´n trage bejaardenboot, pfff....), maar nadat een stel uit Australië ons had verteld dat zij aansluitend met een zodiac (soort speedboot) zouden verder varen, heeft Arjan al zijn charmes in de strijd gegooid om ervoor te zorgen dat ook wij die tocht mochten maken. En jawel; ´n uur later zaten we in een superheftige boot, waarmee we door de meest fabelachtige landschappen scheurden. Echt superheftig! Vooral het uitzicht op de Torres del Paine (de berg die we morgen gaan beklimmen. Aaahhhh!) was adembenemend mooi.

Zojuist zijn we door een Fidel Castro look-a-like in een gare Chevrolet weer afgezet in de stad. Tijd voor weer een lekkere maaltijd. Vanavond gaan we een hele hippe tent aan het water uitproberen. Kan best op Timberlands

, vind ik zelf!

Fijn weekend!

Doeiiiiii xxxx

El Calafate - Argentinië

Hooii allemaal,

Na een eindeloos durende vliegreis van 26 uur (opgevouwen in veel te kleine stoeltjes en omgeven door krijsende kinderen en snurkende oude mannen) zijn we gisteravond aangekomen in El Calafate; een toeristenstadje in het zuiden van Argentinië.

Ons hotel Terraza Corona is super; met uitzicht op het water (inclusief ondergaande zon, wauw!) en uitgestrekte grasvelden. Hoewel we helemaal uitgeput waren, hebben we toch een taxi naar het centrum genomen (kost hier bijna niets). Wel met gevaar voor eigen leven trouwens, want de enige toegangsweg richting de stad is een oude landingsbaan voor vliegtuigen, die om de 100 meter wordt onderbroken door een dubieuze stalen strip van een centimetertje of 20 hoog. Taxichauffeurs scheuren allemaal zo hard mogelijk over de baan, om bij elke strip vol op de rem te springen. Bovendien wandelt er regelmatig een paard of koe op z´n dooie akkertje de landingsbaan over, dus dan hang je weer met je neus tegen de voorruit.

El Calafate is volgens vele reizigers een ingeslapen, suf stadje, maar dat valt reuze mee.De terrassen zaten gisteravond vol, het was gezellig druk op straat en wehebben heerlijk gegeten en gedronken (Heineken, jaja!) bij een schattig Italiaans restaurantje (La Cochina). Daarna snel gaan slapen, want vanmorgen moesten we al om 6:30u opstaan voor een excursie naar de befaamde Perito Moreno (

echt niet relaxed...).

Hoewel... de Perito Moreno is een irritante wekker midden in de nacht dus echt wel waard!Deze beroemde gletsjer is tientallen kilometers lang en wij mochten daar met onze spikes (soort schoenen met scherpe punten) anderhalf uur lang overheen lopen. Met een gids uiteraard, want anders ben je binnen 3 minuten verdwaald. Was een supergave ervaring! Helemaal omgeven door ijs en sneeuw, heb je het gevoel alsof je over een groot wolkendek wandelt. Om je vervolgens helemaal rot te schrikken van het oorverdovende lawaai van de ijsschotsen die vanaf de rand van de gletsjer met grote regelmaat afbreken en in het water donderen.

Inmiddels is het avond.Webesloten dat het tijd was om iets aan onze conditie tedoen, aangezien we over enkele dagen eenheftige wandeltocht gaan maken, en besloten naar het centrum te wandelen. Arjan wist zéker dat het nooit langer dan een half uurtje kon duren,dushoe erg kon het zijn?Afijn, twee uur later zijn we zojuist helemaal bezweet en uitgehongerd het centrum ingesjokt. Poeh, Poeh. Tijd voor een goede maaltijd! Morgenvroeg vertrekken we naar Chili, dus druk, druk, druk. En weer die verdomde wekker om 6:30u. Ai!

Tot snel!

Welkom op mijn Reislog!

Hallo en welkom op mijn reislog!

Dé plaats om op de hoogte te blijven van alle avonturen en ervaringen tijdens deze reis. Vanaf nu zul je hier dan ook regelmatig nieuwe verhalen en foto's vinden, en via de kaart weet je altijd precies waar ik me bevind en waar ik ben geweest! Meer informatie over mijzelf en de reis die ik ga maken vind je in het profiel.

Wil je automatisch een mailtje ontvangen wanneer er een nieuw verhaal of een nieuwe fotoserie op deze site staat? Meld je dan aan voor mijn mailinglijst door je e-mail adres achter te laten in de rechter kolom.

Ik zie je graag terug op mijn reislog en laat gerust af en toe eens een berichtje achter!

Leuk dat je met me meereist!

Groetjes,

Annelie